شعر مجموعه اشعار مهجور | نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن یک رمان

[_nazanin_]

رنجید بی‌تو شبانگاهم و دل پژمرد دگر
مخروب شد این عشق و نبود حسی دگر

بیمار شد این تن و رفت جانی دگر
نگفتم سودای تو دارم! تو مجنونی مگر؟ ​

 

[_nazanin_]

میان انبوه دقایق، آغازم چه‌زود پایان شد.
آخر دل نامردم چرا این‌گونه زود ویران شد!

میان سراشیبی گذر عمر، دل بی‌چاره‌ام
چه‌زود اسیر تبِ این مرداب شد!​

 

[_nazanin_]

هرچه سنگ بزنی، بال و پرِ پروازم نمی‌شکند.
هرچه درد بزنی، دل و جانم سنگ نمی‌شود.
هرچه برنجانی، روان روشنم تیره نمی‌شود.
هرچه دورتر شوی، دریای آرامِ دلم هرگز موّاج نمی‌شود.​

 

[_nazanin_]

من از همه دنیا اگر تو نباشی، هیچ نمی‌خواهم بدان.
من از آسمان شب، رنگ سیاهش بودم و تو
روشنایی سپید فردایم بودی، بدان.

به دنبالت هرچه‌قدر هم که شتابم
هیچ نمی‌یابم، نمی‌رسم هرگز به تو
ماهی را هیچ میلی برای ماندن در مرداب نیست
تو ماهی و من آن مرداب سیه رنگ کابوس‌ها...​

 

[_nazanin_]

روز و شبم پیدا نیست.
پنجره در اتاقم اما، جانی در قدم‌هایم نیست.
می‌ترسم ببینم رُخ ماه را
تا دوباره خاطراتت، زنده شود در این دلم
می‌ترسم دامان سیاه رنگ پرستاره‌ی شب
ببرد روشنایی را از دلم...​

 

[_nazanin_]

چه در آسمان دیده‌ای که نگاهت
هم‌رنگ شب‌های ستاره‌باران شده‌است!
با اختر رخشان چشم‌هایت
زندگی‌ام پرنور و تهی از درد شده‌است!
تو با ماه چه صنمی داری که وقتی هستی
مهتاب لباسی از جنس اَبر به‌تن دارد؟ ​

 

[_nazanin_]

تو را چشم‌هایم، یک سراب می‌پندارد.
تو را قلبم، یک عاشق بی‌عشق می‌داند.
وجودم آرامشِ پر زیانت را می‌خواهد.
آسمان نم‌نمک باران را بی‌تو، به‌دست طغیان می‌سپارد.
این زمین، ریشه‌ی تو را بی‌جان و بی‌دل می‌رویاند.
تو یک کتابی که من تو را
عشق بی‌ثمر می‌خوانم.​

 

[_nazanin_]

در این وادی اگر گاهی، دلِ شادی
رسد به اوج درد، نیست راهی
جزء دستان عشق و درمانی
نیست قشنگ‌تر از دوای عشق
و چه رویایی شیرین‌تر از این!​

 

[_nazanin_]

خندیدم و ک.س ندانست
بتِ پرستیدنی قلبم، چه زود شکست.
اشک ریختم و ک.س ندانست.
آشوب دلم، نگاهم را به بیراهه کشاند.
در میان گمراهی اسیر ماندم و
ظلماتِ شب شد چراغ راهم...
بنگر کسی نداد اندکی نور به دیدگانم​

 

[_nazanin_]

من زاده‌ی هورم، گلبرگ‌های آفتابگردان
نشان گیسوانم است.

من رُخ شب‌تاب ماه فشانم
اختر آسمان، آویزِ گردنم است.

من لاژورد سپیده‌ی رخشانم
اَبرهای نیلی رنگ، روی رُخسار من است.
​