برگزیده مجموعه اشعار آبیِ رنگ پریده| عبیر باوی کاربر انجمن یک رمان

[Abiii]

من همان ابرم
که توی خیابان راه می‌رود و
می‌بارد
باران سقوط می‌کند
به سر و صورتم،
می‌شکند..
بازوانم آبروداری می‌کنند
اما ابر کارش باریدن است..

روی برف‌های گرم
هول داده می‌شوم
دلم خون است
و تلاشی نمی‌کنم که
خودم را از مرگ تدریجی نجات دهم..

می‌خندم و علائم حیاتی‌ام
آبرو داری می‌کنند
اما تو عزیزِ من
یک روز این سینه‌ی پر درد را بشکاف
و ببین
اینجا قلبی نیست که بتپد
اینجا کسی با خودش نمی‌گوید که
می‌شود آدمی مُرده باشد
و ادای زنده‌ها را در بیاورد
شاید اگر دستشان را از گلویم برمی‌داشتند
جایزه‌ی اسکار می‌گرفتم

همه‌ی همسفرانم کوچ کرده‌اند
من بالای پشت بام خانه‌ای متروک جا مانده‌ام
می‌خواهم بال‌هایم را باز کنم
پرواز کنم
نفس بکشم
و ابرها را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abiii]

برای خودم
از غم‌هایم طنابی می‌بافم
به بلندای شب‌هایی که
طلوعی نداشتند
و خودم را
با کلمه‌‌های غلیظ‌ِ جانم
دار میزنم
مغزم دود می‌کند
و از دودکشش
افکارم هستند که
اتاقم را شلوغ می‌کنند
زیرِ دماغِ لحظه‌هایم
بو می‌شوند و می‌پیچند و مسموم می‌کنند
مگر این‌ها باشند تا
منِ از پا در آمده را
چشم توی چشم امید
کله پا کنند
غلظ‌تشان..دلم را می‌زند
توی گلویم می‌پرد
به سرفه می‌افتم
و سرفه‌ها هم..
نمی‌توانند سکوت بغضم را بشکنند

 

[Abiii]

من عاشق تو شدم
که شاعر شوم؟
یا شاعر شدم
که عاشق تو باشم؟
حسم به تو را اشتباه ‌می‌گیرم
با شعر
با نفس
با جان
با هستی
این زیباترین اشتباه من است

 

[Abiii]

من
شعرهای زیادی را خاک کرده‌ام
خاطرات زیادی را کُشته‌ام
اشک‌های بسیاری را نریخته‌ام
آدم‌های بسیاری را خاموش کرده‌ام
و هر بار که یادش می‌افتم،
در خود گریسته‌ام
آسمان بوی مرگ می‌دهد
بوی مرگ تازه
مرگی پس از پس مرگ
می‌آید و می‌رود
و به زندگی
اجازه‌ی تردد نمی‌دهد
از تو رو برمی‌گردانم
خودم را نمی‌بینم
ماشه را می‌چکانم
اما هنوز راه می‌روم
انگار نفس می‌کشم
و به درختان بی‌پناه
با سلام، سایه‌ای دوباره می‌دهم
ماشه را چکانده‌ام
اما نمی‌میرم

 

[Abiii]

توی چشمانم زل نزدی
اما گفتی
دستانم برای عاشق بودن...
نفس ندارند
دویدم
و دویدنم
کوچک‌ترم کرد
روی زمین افتادم
از آسمان افتادم
از نگاه افتادم
گریه نکردم
و شب‌ها را
تا صبح کُشته شدم
اما چیزی نگفتم ..چیزی نگفتم..چیزی نگفتم
و چیزی نداشتم
که برایش این همه مُردن را
تحمل کنم

 

[Abiii]

تو را دوست داشتم
تو را دوست دارم
تو را دوست خواهم داشت
چنان مادری فرزندش
چنان خاکی که ریشه‌ی درخت
مثل ماهی که دریا را
همچون ماهی که خورشیدش
به جای تمام آنهایی که تو را دوست ندارند،
دوستت دارم
و ابایی ندارم
اگر بخواهی دوست داشتنت را امضا کنم
سر روی سینه‌ات می‌گذارم
و برای هق هق‌هایت قلبت،
خواهم مُرد