مشاعره مشاعره‌ی واژه نما

[m.sina]

آرام بگیر امشب، ما هر دو پُر از دردیم

در آتش و یخبندان، داغیم ولی سردیم

داغیم، نمی‌ فهمیم؛ تا فاجعه راهی نیست

سردیم، نمی‌ خواهیم از فاجعه برگردیم

از مرهمِ یکدیگر تا زخمیِ هم بودن

راهی‌ ست که بی‌ مقصد، با عشق سفر کردیم

شعریم و نمی‌ خوانیم، شوقیم و نمی‌ خواهیم

چشمیم و نمی‌ بینیم، سبزیم ولی زردیم

عشق درآمد از درم دست نهاد بر سرم

دید مرا که بی توام گفت مرا که وای تو

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

عشق درآمد از درم دست نهاد بر سرم

دید مرا که بی توام گفت مرا که وای تو

ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا
چون شمع به بزم درد افروخت مرا

 

[m.sina]

ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا
چون شمع به بزم درد افروخت مرا

چشمی دارم همه پر از صورت دوست
با دیده مرا خوشست چون دوست در اوست

از دیده دوست فرق کردن نه نکوست
یا دوست به جای دیده یا دیده خود اوست

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

چشمی دارم همه پر از صورت دوست
با دیده مرا خوشست چون دوست در اوست

از دیده دوست فرق کردن نه نکوست
یا دوست به جای دیده یا دیده خود اوست

*دوست☆ همان بِه که بلاکش بُوَد
عود همان بِه که در آتش بُوَد

 

[m.sina]

*دوست☆ همان بِه که بلاکش بُوَد
عود همان بِه که در آتش بُوَد

گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند
وین عالم بی‌اصل را چون ذره‌ها برهم زند

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود
آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند
وین عالم بی‌اصل را چون ذره‌ها برهم زند

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود
آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مایه خوشدلی آن‌جاست که دلدار آن‌جاست
می‌کنم جهد که که خود را مگر آنجا فکنم

بگشا بند قبا ای مه خورشید کلاه
تا چو زلفت سر سودا زده در پا فکنم

 

[m.sina]

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مایه خوشدلی آن‌جاست که دلدار آن‌جاست
می‌کنم جهد که که خود را مگر آنجا فکنم

بگشا بند قبا ای مه خورشید کلاه
تا چو زلفت سر سودا زده در پا فکنم

گر صبر دل از تو هست و گر نیست
هم صبر که چاره دگر نیست
ای خواجه به کوی دلستانان
زنهار مرو که ره به در نیست
دانند جهانیان که در عشق
اندیشه عقل معتبر نیست

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

گر صبر دل از تو هست و گر نیست
هم صبر که چاره دگر نیست
ای خواجه به کوی دلستانان
زنهار مرو که ره به در نیست
دانند جهانیان که در عشق
اندیشه عقل معتبر نیست

چو در دل پای بنهادی بشد از دست اندیشه
میان بگشاد اسرار و میان بربست اندیشه
به پیش جان درآمد دل که اندر خود مکن منزل
گران جان دید مر جان را سبک برجست اندیشه
رسید از عشق جاسوسش که بسم الله زمین بوسش
در این اندیشه بیخود شد به حق پیوست اندیشه
خرابات بتان درشد حریف رطل و ساغر شد
همه غیبش مصور شد زهی سرمست اندیشه

 

[m.sina]

چو در دل پای بنهادی بشد از دست اندیشه
میان بگشاد اسرار و میان بربست اندیشه
به پیش جان درآمد دل که اندر خود مکن منزل
گران جان دید مر جان را سبک برجست اندیشه
رسید از عشق جاسوسش که بسم الله زمین بوسش
در این اندیشه بیخود شد به حق پیوست اندیشه
خرابات بتان درشد حریف رطل و ساغر شد
همه غیبش مصور شد زهی سرمست اندیشه

ما را به راه عشق طلب رهنما بس است
جایی ‌که نیست قبله‌نما نقش پا بس است

جنس نگه زهرکه بود جلوه سود ما
سرمایه بهرآینه‌کسب صفا بس است

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

ما را به راه عشق طلب رهنما بس است
جایی ‌که نیست قبله‌نما نقش پا بس است

جنس نگه زهرکه بود جلوه سود ما
سرمایه بهرآینه‌کسب صفا بس است

رفتم که داغ بوسه پر حسرت ترا
با اشک‌های دیده ز لب شستشو دهم

رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم

رفتم مگو مگو که چرا رفت ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما