در حال تایپ رمان رامشگر اذهان | ماه راد کاربر انجمن یک رمان

Mahsa_rad · 30/8/21

من تو را پس نخواهم زد، جان من لبخند نزن!
به وقت دل‌بندی...

با حالی نابسامان و مشوش بند و بساطم را جمع کرده و فرم ثبت نام تکمیل شده را از آن دو نفر تحویل می‌گیرم.
- چه روزهایی براتون مقدور نیست حضور داشته باشید در کلاس؟
هر دو با تعجب به یکدیگر نگاه می‌کنند و من متنفرم از تمام این دوست داشتن‌های آب‌دار و کشک مانند! دختر زیر سارافنی مشکی‌اش را مرتب می‌کند و لبان سرخ شده‌اش را تَر کنان می‌گوید:
- اگه کلاس‌ها عصر موقع برگزار میشن، ما هر دو یکشنبه و سه‌شنبه‌ها ساعت دو تا هشت کلاس داریم!
چشم‌های قهوه‌ای روشنم بی‌اجازه در کاسه می‌چرخند و با لحنی که سعی در ایجاد محبت درش داشتم می‌گویم:
- بسیار عالی، شنبه و دوشنبه و چهارشنبه‌ها ساعت پنج عصر،...

Mahsa_rad · 30/8/21

لبخند کوتاهی می‌زند و این بشر وجه‌های متفاوتی دارد و یقیناً هر کدام از آنان مانند این لبخند کوتاهش زیبا هستند!
انگشت‌های گره خورده‌اش را می‌گذارد و با نگاه به ساعت بند چرمش می‌گوید:
- خب...پرستار مینا هم نباشی، پرستار گارسونا هم نیستی!
ابروهایم را به بالا می‌اندازم و با دندان گوشه‌ی لبانم را می‌خارانم. سری تکان می‌دهم که نشانه‌ی تایید کلام اوست؛ اما چیزی عایدم نشده است.
قدمی به عقب می‌روم و صدای استوار پاشنه‌ی کفشم برایم آرامش تزریق می‌کند! دستگیره‌ی نقره‌فام را می‌گیرم و با حالت صامت صورتم می‌گویم:
- پس... فعلاً خداحافظت!
خداحافظی زمزمه می‌کند و من رسیده نرسیده به اتاق کارکنان، مقنعه را از سر درمی‌آورم و لعنتی به حجم بسیار وزوزی‌هایم می‌فرستم. با بی‌حوصلگی لباس‌هایم را تعویض، و راه...

Mahsa_rad · 31/8/21

در انتظار کلامی از هم پاشیده‌ای؟
جان من... من در انتظار حضورت خود باخته‌ام

تنها چیزی که آن لحظه برایم مهم بود، خوابیدن و خوابیدن و خوابیدن... پس از تعویض لباس‌هایم روی تشک و بالشت مادر میفتم و خوابیدن را بهتر از غم و اندوه تلقی می‌کنم.
با صدای زنگ موبایلم از خواب بیدار می‌شوم و دانه‌های ریز و درشت خیس روی صورتم، آزار دهنده‌اند.
- بـله؟
پرستاری با عجله شروع به صحبت می‌کند:
- خانم طلوعی حال پدرتون وخیمه، سریع بیاید بیمارستان. من هرچقدر زنگ زدم به مادرتون دسترسی پیدا نکردم!
چشمانم پر از خوابند و قلبم در غلیان ترس غوطه ور شده است. بی‌اهمیت تماس را پایان داده و سریع مانتوی سورمه‌ای از روی زمین چنگ می‌زنم. با یک حرکت موهای حجیمم را تاب داده و بالای سر...

Mahsa_rad · 1/9/21

آرام روی صندلی رها می‌شوم و دکتر چه زمان رفته است؟ خدا داند... با درد سرم را به کاشی‌های توسی بیمارستان می‌کوبم و عقل و قلبم یک حکم می‌دهند! به دیدن او بروم.
آرنج‌هایم را روی زانوان خود قرار داده و کف دستانم صورت گلگون و داغ دیده‌ام را لمس می‌کنند. در انتهای زمستان، تابستان زده شده‌ام و چرا قلب اختیار از کف داده است؟
سر بلند می‌کنم و بی‌اختیار نگاهم سالن پر هیاهو را کنکاش می‌کند. با دیدن همان پرستار نزدیکش شده و با چشمانی تار و اندامی گیج رفته می‌پرسم:
- اجازه دارم پـ... آقای طلوعی رو ببینم؟
سپس دست می‌گذارم روی دهانم و لعنت به من! چطور می‌توانم پدر نخوانمش، آن هم زمانی که پشیمانم؟
پرستار پلکان کوتاه و حجیمش را می‌فشارد و لبخندی کوتاه می‌زند:
- می‌دونید همیشه برام سوال بود چرا داخل...

Mahsa_rad · 6/9/21

چشمانش تر می‌کنند سیمای مودارش را و دستانم طلب می‌کنند، آرام گوشه‌ی چشمانش را بخشکانم! دست بالا می‌برم و این چندمین لمس ماست؟ اولی؟ دومی؟ بغض و هق‌هق هر دو ترکیب شده‌اند و من از درون واریخته‌ام.
- به قرآن دوست داشتم...فقط دست خودم نبود دوست نداشتنم.
هق‌هق‌هایم سکوت اتاق بیمارستان را می‌شکست و اینجا مانند چاله‌ای کوچک از آب بود که می‌خواست مرا در خود ببلعد. روتختی گچ‌لون را تکان می‌دهم و این عمق درد حاکی از ناتوانی اوست!
کمی می‌گذرد و حال هر دو آرام شده‌ایم. چیزی جز صدای پرستارهای بیرون از اتاق به گوش نمی‌رسد و این سکوت معنادار را او می‌شکند:
- مامانت کجاست؟
اطراف را از نظر می‌گذرانم و چشمانم در حال فرارند؛ اما اندامم تسخیر شده و دلم می‌خواهد حال که او را لمس کرده‌ام، پا به فرار...

Mahsa_rad · 7/9/21

صدای عصبی پرستار زنی عمیقاً در اعصابم میخ می‌کوبد. جلو می‌آید و لباس‌های سرتاسر سفیدش آمدن عزرائیل را به خاطر می‌اندازند! صدای غلیظش را بلند کرده و جیغ مانند می‌گوید:
- این آقا مگه ملاقات ممنوع نیستن؟ به چه حقی وارد شدید؟
آستین پالتویم را بالا می‌زنم. بینی بالا کشیده و با ابروانی بالا پریده می‌گویم:
- به همون حقی که تو پرستار شدی!
اخمی می‌کند و با گفتن «به حراست اطلاع میدم» از اتاق خارج می‌شود. با تمام سرعتی که در خود سراغ داشتم، به عقب بازگشته و با التماس او را نگاه می‌کنم.
- لطفاً بقیه‌ش رو هم بگو!
لبخندی به زهرماری یک دود سیگار می‌زند و بعد از تغییر حالت خوابیدنش، با صدایی گرفته ادامه می‌دهد:
- فریبا که رفت شوهرش، آقا ابوالفضل دیگه سراغت نیومد. مثل روانیا شده بودی. منم که...

Mahsa_rad · 8/9/21

از اتاق خارج می‌شوم و فضای آغشته به خون و الکل بیمارستان، برایم حکم جاده‌ای بدون مانع را داشت. پاهای بی‌جانم جان گرفته و سریع از آن‌جا دور می‌شوم!
باید به خانه بروم تا یکی از روسری‌های مادر را به مشام بکشم...باید به کنار مینا بروم و مادری کنم برایش منِ بی‌سودا!
آن‌قدر گام برمی‌دارم که دست آخر خود را در یکی از بن بست‌های محله‌مان پیدا می‌کنم. این چندمین گُمشدن من در رویاست؟
عقب گرد کرده و پس از بیرون آمدن از آن بن بست خوف ناک و آسفالت شده، دو کوچه‌ای را در یافت آباد متر کرده و پایین می‌روم.
با غضب درب زنگ خورده را می‌فشارم و سپس کلید را از زیر سنگ بیرون می‌کشم. گام‌هایی کشیده نسیب زمین سیمانی کرده و سه پله‌ی سرامیکی را با آن و ناله بالا می‌روم.
این روزها عجیب مُسن شده‌ام...از...

Mahsa_rad · 10/9/21

تک تک اندامم با بوی بیماری و الکل عجین شده بود. دوان دوان از خانه بیرون در می‌آیم و در سه متری درب ورودی خانه، وارد حمام می‌شوم.
آنقدر پُر عجله مشغول شستشو می‌شوم که به پنج دقیقه نرسیده با بدنی سرما زده و خیس از حمام بیرون می‌دوم.
با لب‌هایی لرزان و حرصی شده روی تیشرت کوتاهم، سویشرتی توسی اما بلند تن می‌کنم. با عجله گیسوان خیس و صافم را دم اسبی می‌بندم که مجدد صدای نچندان دلنواز تلفنم بلند می‌شود:
- الو میعاد دارم دَر میام الان...
خنده‌ی کوتاهی می‌کند و نمی‌دانم چرا خنده‌هایش احساس نداشتند! با همان صوت می‌گوید:
- پنج دقیقه‌ی دیگه آژانس میرسه، عجله کن مینا نصف بربری رو خورده!
صدای خنده‌ام ناخودآگاه بلند می‌شود و اشکی کم‌رنگ از گوشه‌ی چشمانم به روی گونه‌ی مهتاب مانندم که در اثر حمام...

Mahsa_rad · 10/9/21

تمام مسیر را با تکیه بر پنجره‌ی پراید زرد رنگ، در افکارم می‌گذرانم. چه شد که به این‌جا رسیدیم؟ من میلیاردها از میعاد طلب داشتم و او مرا به صبحانه دعوت می‌کرد!
با ترمز آرام پیرمرد،دست در کیف می‌برم و پنج تومنیِ چرکی را به سمتش دراز می‌کنم. لبخندی می‌زند و محجوب می‌گوید:
- آقا میعاد حساب کردن.
لب می‌گزم. آرام درب خودرو را گشوده و در همان حال کوتاه زمزمه می‌کنم:
- دستتون درد نکنه، خداحافظ.
- خدا به همراهت باباجان!
«باباجان» گفتنش تیری می‌شود و در قفسه‌ی سینه‌ام فرود می‌آید. چقدر در این چند ساعت دلتنگ پدر شده‌ام... و راست می‌گویند، محبت محبت می‌آورد و کینه، کینه!
دکمه‌ی استیلی زنگ را می‌فشارم که پس از چند لحظه صدای علوی در کوچه‌ی بزرگ و زیبای لاین رنگی می‌پیچد:
- سلام خانم طلوعی،...

Mahsa_rad · 10/9/21

سپس بدون پایین انداختن سر، مسیر تنگ راهرو را تا اتاق او طی می‌کنیم. میعاد بدون در زدن وارد می‌شود و من نیز پشت سر او مانند جوجه رنگی، یا شاید هم جوجه اردک می‌روم.
مینا با دیدن من می‌ایستد وبا لبخندی بزرگ می‌گوید:
- سلام عزیزم، بیا که م‍ُردیم از گشنگی!
تک‌خنده‌ای کوتاه می‌زنم و با لب‌های تَر شده خیره به پانچوی بهاره‌اش می‌گویم:
- جدی؟ خب شما می‌خوردید. من به میعاد...
کلامم را می‌برد و می‌گوید:
- من هم بهت گفتم صبر می‌کنیم. بشینید بسه تعارف تیکه کردید.
هر سه با لبخندی کوتاه روی مبل‌های چرمی اتاق او اتراق می‌کنیم. من روی مبلی مکعب مانند و تک نفره، آن دو نیز روی دو نفره می‌نشینند. در نتیجه یک صندلی خالی می‌ماند که آن هم با کیف کوچک من و کیف صورتی رنگ مینا پر شده بود.
- بخورید دیگه، میعاد...

در حال تایپ رمان رامشگر اذهان | ماه راد کاربر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

Mahsa_rad

نویسنده ادبیات

امضا : Mahsa_rad

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 0)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)