در حال تایپ رمان رفته بود که بماند | حنانه قانعی کاربر انجمن یک رمان

[Abra_.]

مگر می‌شود تو برایم لبخند بزنی بعدش قد نکشم و گل ندهم؟! الانم خوب شدم دیگر یعنی هر وقت به این چیزها فکر می‌کنیم حالم خوب می‌شود؛ سر صبحی دکتر آمد بالای سرم و گفت:( چشمانت چرا خیس است؟! گریه کردی؟! ) گفتم:( تابستان مگه نیست؟! من‌هم حساسیت دارم دیگر! ) گفت:( بهتری؟! ) گفتم:( بله ) گفت:( مرخصت می‌کنم بروی همین روزها! ) گفتم:( فقط قبل‌اش آن قلم و کاغذ من را بده. ) رفت! دکتر عاقله ببین می‌دانی چیست؟! نیستی‌ها ولی انگار هستی، می‌بینمت اما صدایی از تو نیست، ولی ساکت که می‌شوم صدایت می‌پیچد در گوشم، اما بلدم این‌طور وقت‌ها چیکار کنم! یعنی یاد گرفتم، سرم را می‌کوبم لبه دیوار خون می‌آید، مورچه‌ها قطار می‌شوند از کنار شقیقه‌ام رژه می‌روند اما صدایت دیگر قطع می‌شود به خدا دکتر خودش گفت خوب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

خوشحالم که فرصت‌اش را داشتم در عمرم برای اولین و آخرین بار یکی را از ته دلم دوست داشته باشم و کنارش طوری باشم که قلبم از همیشه خوشحال‌تر باشد مرا بابت همه‌ی وقت‌هایی که سعی کردم برایت بهترین باشم و نتوانستم ببخش.
تو برای همیشه بزرگ‌ترین تیکه‌‌ی قلبم خواهی بود و دلم برات تنگ می‌شود؛ شاید در دنیای موازی دنیایی که واقعی نیست و ته وجودش برای خواب و خیال است چشمانت مال من شود! همان چشم‌هایی با گوشه‌های کشیده غم غلیظی همیشه گیر افتاده بین دلزدگی و نجابتش مال خودخودم باشد! می‌توانم غرق بشم در سیاهی‌اش و غمش را به جان بخرم؛ اصلا شاید دست‌هایت هم مال من باشد آن دست‌هایی که وقتی کلافه می‌شوی گم می‌شند بین مشکی خوش‌ حالت موهایت مال خودخودم باشد جوری که اگر حتی رسیدیم ته دنیا بدانم هستی،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.