در حال تایپ رمان آلام | مهسا آریا کاربر انجمن یک رمان

[(Luna)]

- می‌خواستم با خودم کنار بیام، برای همین خودم رو ازت دور کردم. انسان همینه مامان، بدترین کار رو تو بدترین زمان ممکن انجام میده! نمی‌گذارم سر ترانه هم این اتفاق بیوفته... بهت قول میدم!
- پس با من روراست باش... بگو رفیق!
مسعود نگاهش را از تله خاک روبرویش گرفت و به چشم‌های رفیقش نگاه کرد، نگاهی که بین تمام نگاه‌های این چند روز توفیر داشت. دیگر مثل متهم به او نگاه نمی‌کرد، انگار به همان روزهایی تبدیل شده بودند که فقط رفیق گرمابه و گلستان هم بودند و دیگر هیچ!
لبخند غمگینی روی لبان مسعود نقش بست و در ذهنش تمام آن روزها را مرور کرد:
- طبق پیش بینی خجسته من به پدرخونده‌ام مشکوک شده بودم و هر روز اوضاع از روز قبل بدتر می‌‌شد. اون خودش رو روز به روز تو دل من بیشتر جا می‌کرد و از اون طرف...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[(Luna)]

لبخندی زد و چند قدمی به تخت نزدیک شد:
- مهرد...یعنی مسعود تو رو دوست داره، این رو منی که خواهرش‌... .
ترانه با نگاهش او را گیر انداخت. لبخند زد، ولی هر کس دیگری هم آنجا بود می‌فهمید که پشت این لبخند، کوهی از غم تلمبار شده که نمی‌خواد دریچه‌ای به بیرون باز بشه، که اگه دریچه‌ای پیدا بشه، تمام دنیا را غم پر می‌کرد. مهسا شانه‌ای بالا انداخت و مردمک چشمانش را به اطراف چرخاند.
- زیاد خوش نداره با خجسته روبرو بشه...من هم که اینجام به اجبار مامان بوده!
ترانه سرش را تکان داد و پشت سرهم پلک زد. هنوز نتوانسته بود موقعیتش را کامل درک کند، هنوز بین شک و یقین گیر افتاده بود و هر لحظه منتظر بود از کابوس بیدار شود و خود را در زندان پیدا کند. زنده بودن مسعود مثل خوابی شیرین و در عین حال به تلخ بود که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.