مشاعره مشاعره با اشعار محبوبه بزم آرا

[SETAYESH.MO]

با من بگو چگونه به پایان رسیده ام!
با من که در حوالی قلبت تپیده ام
تقویم من به نیمه رسید و هنوز هم
من نیم دیگر دل خود را ندیده ام
پاییز میوزد به درختان و من هنوز
از فصل خنده های تو سیبی نچیده ام

 

[بَهآرنارنج]

با من بگو چگونه به پایان رسیده ام!
با من که در حوالی قلبت تپیده ام
تقویم من به نیمه رسید و هنوز هم
من نیم دیگر دل خود را ندیده ام
پاییز میوزد به درختان و من هنوز
از فصل خنده های تو سیبی نچیده ام

مرا به دورترین نقطه می دهد پژواک
دو چشم قهوه ای از جنس سنگ کوهستان..

 

[m.sina]

مرا به دورترین نقطه می دهد پژواک
دو چشم قهوه ای از جنس سنگ کوهستان..

نبود غیر خدا هیچ کس تو تابیدی

که پرستاره کنی گنبد کبودم را ..

 

[بَهآرنارنج]

نبود غیر خدا هیچ کس تو تابیدی

که پرستاره کنی گنبد کبودم را ..

اندوه بی تابی که با من می وزد در باد
اندوه آرامی که می خوابد در آغوشم
هر صبح با زنگ صدایش می پرم از خواب
در استکان شکوه هایش چای می نوشم

 

[m.sina]

اندوه بی تابی که با من می وزد در باد
اندوه آرامی که می خوابد در آغوشم
هر صبح با زنگ صدایش می پرم از خواب
در استکان شکوه هایش چای می نوشم

مرا ز غربت این کوچه دور خواهد کرد

طلوع می‌کند از سمت آسمان مردی

نگاه پنجره را غرق نور خواهد کرد

هزار حنجره آواز سبز و شورانگیز

نثار این نفس سوت و کور خواهد کرد

 

[SETAYESH.MO]

مرا ز غربت این کوچه دور خواهد کرد

طلوع می‌کند از سمت آسمان مردی

نگاه پنجره را غرق نور خواهد کرد

هزار حنجره آواز سبز و شورانگیز

نثار این نفس سوت و کور خواهد کرد

دچار این همه اندوه های پی در پی

که ریخت بر دل من آسمان ابری دی

برقص دشت پریشانی مرا درباد

بریز غربت چوپانی مرا درنی

 

[فلورا.]

دچار این همه اندوه های پی در پی

که ریخت بر دل من آسمان ابری دی

برقص دشت پریشانی مرا درباد

بریز غربت چوپانی مرا درنی

يك روز با ظهور تو تعبير مي‌شوم



اي آخرين دليل غزل بي صداي تو

 

[m.sina]

دچار این همه اندوه های پی در پی

که ریخت بر دل من آسمان ابری دی

برقص دشت پریشانی مرا درباد

بریز غربت چوپانی مرا درنی

يك روز با ظهور تو تعبير مي‌شوم



اي آخرين دليل غزل بي صداي تو

وزید موج پریشانیش به مردابم
اگر چه از شب مویش شکن نداد به من

خدا زبان مرا آسمان ترین می خواست
که غیر نام عزیزش سخن نداد به من

 

[فلورا.]

وزید موج پریشانیش به مردابم
اگر چه از شب مویش شکن نداد به من

خدا زبان مرا آسمان ترین می خواست
که غیر نام عزیزش سخن نداد به من

نه با خودش چمدان برد، نه کتاب، نه عشق

زنی که گمشده در ازدحام راه آهن!

 

[سَنا]

نه با خودش چمدان برد، نه کتاب، نه عشق

زنی که گمشده در ازدحام راه آهن!

نمی شود که سرانگشت من گره بزند
مسیر موی شما را به بادهای جهان؟

نمی شود که در آغوش من رقم بخورد
میان اینهمه تردید، کفر یا ایمان