مشاعره مشاعره با اشعار وحشی بافقی

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

وصلم میسر است ولی بر مراد نیست
بر دل نهم چه تهمت شادی که شاد نیست

غم می‌فروخت لیک به اندازه میفرست
یک دل درون سینه ما خود زیاد نیست

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

 

[m.sina]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

در نامه رقم ز خانه‌ای یافته‌ام
وز عنبر تر شمامه‌ای یافته‌ام

از شوق دمی هزار بارش خوانم
گویی تو که گنج نامه‌ای یافته‌ام

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

در نامه رقم ز خانه‌ای یافته‌ام
وز عنبر تر شمامه‌ای یافته‌ام

از شوق دمی هزار بارش خوانم
گویی تو که گنج نامه‌ای یافته‌ام

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

 

[m.sina]

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است
یک منزل از آن بادیهٔ عشق مجاز است

در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی
بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است
یک منزل از آن بادیهٔ عشق مجاز است

در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی
بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است

تو مپندار که مِهر از دلِ محزون نرود
آتشِ عشق به جان افتد و بیرون نرود

 

[m.sina]

تو مپندار که مِهر از دلِ محزون نرود
آتشِ عشق به جان افتد و بیرون نرود

دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم
در هم شکست بند و در بند خانه هم

برخاست باد شرطه و زورق درست ماند
از موج خیز رستم و دیدم کرانه هم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم
در هم شکست بند و در بند خانه هم

برخاست باد شرطه و زورق درست ماند
از موج خیز رستم و دیدم کرانه هم

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

 

[Tahmine Arjmand]

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را


این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را





سنگی نفتد این طرف از گوشهٔ آن بام


این بخت نباشد سر شوریدهٔ ما را

 

[رز سیاهِ من]

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را


این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را





سنگی نفتد این طرف از گوشهٔ آن بام


این بخت نباشد سر شوریدهٔ ما را

ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن

آنچه او در کار من کردست در کارش مکن..!

 

[m.sina]

ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن

آنچه او در کار من کردست در کارش مکن..!

نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان
آتشین میلیست در چشمم نهال ارغوان

تا گل سوری بخندد ساقی بزم بهار
ریخت در جام زمرد فام خیری زعفران