مشاعره مشاعره با حرف ح

[Deleted]

اشعار آغاز شده با حرف «ح» اینجا قرار می‌گیرند.

حال دل پرسیدی و گفتم که خوبم بارها
خوبم اما خوب ویرانم نفهمیدی مرا

 

[Deleted]

حاشا که به عالم از تو خوش‌تر یاری‌ست
یا خوب‌تر از دیدن روی‌ات کاری‌ست
اندر دو جهان دلبر و یارم تو بسی
هم پرتؤ توست، هر کجا دلداری‌ست...

 

[m.sina]

حاشا که به عالم از تو خوش‌تر یاری‌ست
یا خوب‌تر از دیدن روی‌ات کاری‌ست
اندر دو جهان دلبر و یارم تو بسی
هم پرتؤ توست، هر کجا دلداری‌ست...

حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی ام
حرف بزن حرف بزن سالهاست
تشنه ی یک صحبت طولانی ام

 

[Tara Motlagh]

حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی ام
حرف بزن حرف بزن سالهاست
تشنه ی یک صحبت طولانی ام

حذر از عشق؟ ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم

 

[m.sina]

حذر از عشق؟ ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم

حلقه بر در کوفتن ما را ندارد حاصلی
ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

پرده دام است خاک نرم این وحشت سرا
بیشتر ما بر حذر از مردم آهسته ایم

 

[Tara Motlagh]

حلقه بر در کوفتن ما را ندارد حاصلی
ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

پرده دام است خاک نرم این وحشت سرا
بیشتر ما بر حذر از مردم آهسته ایم

حرف منت نیست اما صد برابر پس گرفت
گردش دنیا اگر چیزی به ما افزوده بود

 

[m.sina]

حرف منت نیست اما صد برابر پس گرفت
گردش دنیا اگر چیزی به ما افزوده بود

حلقه بر در کوفتن ما را ندارد حاصلی
ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

پرده دام است خاک نرم این وحشت سرا
بیشتر ما بر حذر از مردم آهسته ایم

 

[Tara Motlagh]

حلقه بر در کوفتن ما را ندارد حاصلی
ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

پرده دام است خاک نرم این وحشت سرا
بیشتر ما بر حذر از مردم آهسته ایم

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

 

[m.sina]

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

حالیا عکس دل ماست در آیینه جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی

 

[Tara Motlagh]

حالیا عکس دل ماست در آیینه جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم به گلشن رضوان، که مرغ آن چمنم