در حال تایپ رمان رفته بود که بماند | حنانه قانعی کاربر انجمن یک رمان

[Abra_.]

با یاد آوردن خاطرات آهی کشیدم و ادامه دادم.
- آخر حتی قربون صدقه رفتن‌هایش هم فرق داشت با همه، نمی‌گفت عمرم، نفسم، عشقم صداش که می‌کردم می‌گفت: جانم چشم‌هایم؟! این چشم‌هایم گفتنش هم فلسفه داشت برای خودش‌ها همینطور ساده نگذرین از کنارش؛ همیشه می‌گفت: بی‌بی به من می‌گفت چشم‌هایم؛ هروقت از او می‌پرسم چرا؟ می‌گفت: یک وقت‌هایی هیچ فرقی نیست بین نبودن چشم‌های آدم و مردنش؛ آدمی که مزه دیدن را چشیده باشد، چشمانش اگر نباشد دنیا برایش تیره و تار می‌شود. طبیعی است که دیگر هیچکس و هیچ‌چیز را نمی‌بیند و برایش سخت می‌شود ساده‌ترین کارها؛ همش دلتنگ رنگ و نور و روشنایی است. آدم بینا، بدون چشم‌هایش خیلی چیزها کم دارد گاهی وقتا حتی خود زندگی را.
دمی گرفت و ادامه داد:
- من‌هم به او می‌گفتم پس فدای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

ماهی: اصلا چه‌شد که اینطوری شد؟
- راستش را بخواهی نتوانستم حریف چشمان پاچه‌گیرش شوم، خیلی دویدم تا در بروم و نگذارم زمین گیرم کنند اما نشد یهو ایستادم، انگاری قفل شدم؛ دل به دریا زدن‌مان شده بود زبان‌زد خاص و عام. شنا کردن را خوب بلد بودیم اما شنا وسط اقیانوس آن‌هم با گردابی که هر لحظه ممکن است تو را در خود غرق کند کار آدمیزاد نیست.
دمی گرفتم و دوباره ادامه دادم.
- کار یک دیوانه است ماهم که دیوانه زلف پرپیچ‌ و خم یار؛ ماهم که دیوانه‌ی سابقه‌دار میله‌های آسایشگاه، رنج کشیده‌ی مداوم دستگاه‌های برق؛ البته باید این را هم بگویم که خیلی درد دارد!
چشمانم را چندبار پشت هم باز و بسته کردم تا قطره اشک سمج راه خود را بر گونه‌هایم پیش نگیرد و همانطور ادامه دادم.
- می‌گویند کسی که در مرداب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

- به حرف‌هایش گوش کردی؟! چه می‌گوید؟!
خندید و گفت:
- خصوصی است.
سرش را گذاشت روی قلبم و شروع کرد آرام حرف زدن. نمی‌دانستم چه دارند می‌گویند ولی انگار داشتند باهم درد و دل می‌کردند. دوربین سلفی گوشی را روشن کردم و گرفتم بالای سرش... می‌خواستم ببینم دارد چه‌کار می‌کند.
داشت پوست لبش را می‌کند. سرش را از روی سینه‌ام بلند کردم.
- لب‌هایت را ببین، خون آمد. باز داری ناراحتی‌ات را سر مسکن‌های من خالی می‌کنی؟
صورتش را جلو آورد!
- هان... چیه؟ مسکن‌خونی دوست نداری؟
یک دانه... دو دانه... ده دانه... حالم که جا اومد تو بغلم دراز کشید.
- قلبم چیزی به‌ تو نگفت؟
یک لبخند زد و گفت:
- قلبت می‌گوید خسته‌ای، می‌خواهی برویم سفر؟
- سفر نه! دلم بی‌خبری می‌خواهد. از همه‌چی،‌ از همه‌‌کس، برویم یک جای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

کلاغ: رها کنید جماعت به چه فکر می‌کنید؛ همین کار‌ها را می‌کنید که کابوس می‌بینیم تا صبح، بعد صحبت از نحسی ما همه جا است! پایه و اساس زندگی شما آدم‌ها را با نحسی بنا کرده‌اند.
صدای من هم از گوشه‌ای به گوش می‌رسد.
- من هنوز گرمی دستانت را در دستانم به‌یادم هست، تو چه هنوز به‌یاد داری؟
آهی کشیدم و دوباره ادامه دادم.
- معلوم است که نه! نگفتم برایت، روم نشد یعنی از وقتی این یارو جدیده آمده است، همین دلبر جدیده‌ات را می‌گویم، هی سخت گذشت به من؛ صبح تا شب، شب تا صبح یک بند نفسم درد دارد. رفتم پیش دکتر گفتم:
-دکتر این آدم‌ها چه‌شان است؟ چرا آنقدر بد شده‌اند؟ چرا آنقد همدیگر را اذیت می‌کنند؟ این‌ها خسته نمی‌شوند؟ دل ندارند؟ پس جنس دل ما از چی است؟ چرا می‌شکند؟ چرا من دارم دیوانه می‌شوم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

انگاری که حرفم را نشنیده است گفت:
دکتر: می‌خوابی ولی سر درد می‌گیری!
- نه خوبم می‌خوابم بیدار می‌شوم روز تمام می‌شود. شب خوب است رفیقمان است!
دکتر ناراحت شد اما نوشت.
- شب که می‌نشینم به فکر و خیال می‌بینمت، می‌بوسمت، می‌رقصیم صبح که می‌شود باز قرص آبی‌ها را می‌بوسم و پناه می‌برم به خواب، خواب خوب است، در خواب بیشتر دارمت.
به گمانم دوباره در فکر و خیال کوفتی گم شده بودم که با صدای کلاغ از آن حجم اندوه به بیرون پرت شدم.
کلاغ: هیچ‌کس بعد رفتن کسی نمی‌میرد؛
- اگر منظورتان از مردن این است که کسی دراز به دراز بی‌افتد سینه قبرستان و رسماً از دست برود؛ بله درست است. هیچ‌کس بعد رفتن کسی نمرده! اما نمی‌دانم، اینکه یک نفر بعد از رفتن دیگری هنوز قلبش می‌تپد، هنوز نفس می‌کشد، راه می‌رود و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

دیدم این‌طور نمی‌شود ادامه داد همه جای این چهاردیواری بوی او را می‌دهد؛ بلند شدم عکس چشم‌هایش را از رو دیوار جمع کردم! آن تار موی سپیدش را که به یکی از دندانه‌های شانه‌ام گره زده بودم، کندم و دور انداختم. شیشه‌ی عطرش را پرت کردم... روی سرامیک‌ها خرد و خاک‌شیر شد. عکس دوتایی‌مان را از وسط پاره کردم که دیگر سرم رو شانه‌اش نباشد بعد زنگ زدم به این منشی بداخلاق‌اش که تو دماغی حرف می‌زنه یک وقت گرفتم. تو راه که داشتم می‌آمدم گفتم بذار یک آهنگ شاد بذارم حال و هوام عوض بشه، بیام بگم:
- ببین چه‌قدر حالم خوبه خانم دکتر، ببین چه‌قدر قشنگ می‌خندم!
داشتم فکر می‌کردم چه چیز‌هایی به او بگویم که یک‌هو دستم خورد به‌جای آهنگ شاد صدای ضبط شده‌ی خنده‌اش پخش شد؛ گفتم تا بخواهم بروم خرازی دیر می‌شود...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Abra_.]

- این‌طور چپ، چپ نگاه‌مان نکن آدمی‌ که دل دارد و دلبر، نگران می‌شود مثل آن زمستانی که تو نگران شدی! به گمانم آخر دی بود. آمدی پتو مسافرتی چهار‌خانه را که از روز اول آسایشگاه رفیق روز‌های سردم بود را انداختی دور شانه‌هایم و گفتی:
صدایم را کمی نازک کردم و ادایش را در آوردم.
- کار دستمان می‌دهی. خاموشی است؛ نشسته‌ای این‌جا هی سیگار دود می‌کنی که چی بشود؟!
کامی گرفتم از سیگار و نگاهت کردم... .
چشم‌هایت نگران بود دلبر! یک‌هو ته دلم کیلو‌کیلو قند آب شد.
خندیدم... .
- چشم انتظار شما بودم دلبر... . دلم پوسید آنقدر که هی ندیدمت.
زل زدم به چشم‌هایت و ادامه دادم:
- دیگر عشقت زده به سرم دلبر؛ شما بگو قرصی نیست من بیندازم بالا و یادم برود دلبر را؟ خسته شدم بسکه یادم شد روز و شب را؛
سرت را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.