در حال تایپ رمان امواج‌ آرامش | بانوی‌ بهار کاربر انجمن یک رمان

[بانوی بهار]

غرق افکار خودم بودم که با صدای مامان از اتاق داریوش بیرون زدم و به سمت صدای مامان حرکت کردم.
- جانم مامان؟
- دخترم چرا رفتی تو اتاق پسر مردم؟ شاید چیزی داره که ما نباید ببینیم دخترم. خوبیت نداره حالا که از پیش ما رفته بریم به وسایلش تعرض کنیم.
شنیدن همین جمله از بین لب‌های مامان کافی بود تا به راحتی کل دنیا رو روی سرم آوار کنه.
بغض عجیبی راه گلوم رو سد کرده و چشمام نم‌نم درحال خیس شدن بودن که خودم رو کنترل کردم و پرسیدم:
- یع... یعنی چی که رفته مامان؟
با تمام تلاشی که برای کنترل کردن صدام به عمل آورده بودم بازم موفق نشدم و مامان متوجه لرزش صدام شد.
- گیسو؟
- بله مامان؟
- چرا صدات می‌لرزه؟
گلویی صاف کردم و لب زدم:
- نه، کو بلرزه؟
- خیلی خب؛ آره رفته گفت برای همیشه از اینجا میره.
فکر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[بانوی بهار]

هیچی نگفتیم. صدامون فقط نفسامون بود، که تند و بی‌تاب بهم می‌خوردن.
لباساش خیس عرق و خاک بود، ولی برام مهم نبود. دست‌هامو دور گردنش حلقه کردم و چشمامو بستم. با همون صدای گرفته و آروم گفت:
- گیسو… دلم برای این لحظه می‌سوخت… نه از دلتنگی، از نداشتنت.
سرمو از رو سینه‌ش برداشتم. نگاش کردم. نگاهش خسته بود، ولی ته اون خستگی… یه نوری می‌درخشید. نوری که فقط مال من بود.
لبخند زدم. گفتم:
- دیر اومدم... ولی به‌موقع.
با هم نشسته بودیم کنار رودخونه، دستام توی دستاش گره خورده بود. بادِ گرم، با موهای بلندم بازی می‌کرد.
گفتم:
- اون جعبه رو پیدا کردم... .
لبخندش وسیع شد. یه جوری که انگار تمام سختی‌های اون شیش ماه، فقط واسه دیدن اون لبخند می‌ارزید.
- گذاشتمش اونجا، چون باور داشتم… تو پیداش می‌کنی.
- من...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[بانوی بهار]

- حتماً هوابه‌هوا شده، از گرمای تو خونه رفته حیاط ورجه‌ورجه کنه سرما خورده اشکال نداره میرم به طبیب میگم بیاد خونه اینجوری که معلومه اصلاً نمی‌تونه تکون بخوره.
- آره خدا خیرت بده مرد.
دلم به حال مامان و بابام می‌سوخت که اینجوری برام به آب و آتیش می‌زدن.
عذاب وجدان داشتم که فکر می‌کردن این یه سرما خوردگی.
ای کاش واقعاً سرما خوردگی بود، نه غم بادی که همه فکر می‌کردن سرما خوردگیه.
- گیسو جان دخترم پاشو این سوپ رو بخور پاشو مادر.
از شدت سنگینی این بیماری حتی نای حرف زدن هم نداشتم چه برسه به این‌که بلند شم بشینم و دهن باز کنم و سوپ بخورم.
صدای مامان تو گوشم زنگ میزد، اما انگار بین من و دنیا یه پرده کشیده بودن، یه پرده‌ی ضخیم از غم و بغض و بی‌جونی. چشمام نیمه باز بود، سقف رو می‌دیدم که هی تار...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.