شاعر‌پارسی اشعار بابا طاهر

[Nika_beramiriha]

غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر دارد

فلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد

 

[Nika_beramiriha]

خور از خورشید رویت شرم دارد مه نو زابرویت آزرم دارد

بشهر و کوه و صحرا هر که بینی زبان دل بذکرت گرم دارد

 

[Nika_beramiriha]

غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

 

[Nika_beramiriha]

غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

 

[Nika_beramiriha]

شوانم خواب در مرز گلان کرد گلم واچید و خوابم را زیان کرد

باغبان دید که مو گل دوست دیرم هزاران خار بر گل پاسبان کرد

 

[Nika_beramiriha]

دگر شو شد که مو جانم بسوزد گریبان تا بدامانم بسوزد

برای کفر زلفت ای پریرخ همی ترسم که ایمانم بسوزد

 

[Nika_beramiriha]

هر آنکس عاشق است از جان نترسد یقین از بند و از زندان نترسد

دل عاشق بود گرگ گرسنه که گرگ از هی هی چوپان نترسد

 

[Nika_beramiriha]

پسندی خوار و زارم تا کی و چند پریشان روزگارم تا کی و چند

ته که باری ز دوشم برنگیری گری سربار بارم تا کی و چند

 

[Nika_beramiriha]

دلا خوبان دل خونین پسندند دلا خون شو که خوبان این پسندند

متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهی آن گروهی این پسندند

 

[Nika_beramiriha]

مرا نه سر نه سامان آفریدند پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند