مشاعره مشاعره‌ی واژه نما

[m.sina]

جان

به جان تا شوق جانان است ما را
چه آتش‌ها که بر جان است ما را
بلای سختی و برگشته بختی
از آن برگشته مژگان است ما را

جانا

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو
بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی

 

[Zamharir]

جانا

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو
بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی

جهان

پادشاها لشکر توفیق همراه تو اند
خیز اگر بر عزم تسخیر جهان ره می کنی

 

[بَهآرنارنج]

جهان

پادشاها لشکر توفیق همراه تو اند
خیز اگر بر عزم تسخیر جهان ره می کنی

توفیق

از خدا جوییم توفیق ادب
بی ادب، محروم شد از لطف رب

 

[m.sina]

توفیق

از خدا جوییم توفیق ادب
بی ادب، محروم شد از لطف رب

ادب
چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم
چو تو ایستاده باشی ادب آن که من بیفتم

 

[بَهآرنارنج]

ادب
چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم
چو تو ایستاده باشی ادب آن که من بیفتم

بی ادب تنها نه خود را داشت بد
بلکه آتش در همه آفاق زد

آتش

 

[m.sina]

بی ادب تنها نه خود را داشت بد
بلکه آتش در همه آفاق زد

آتش

آتش

آتش به من اندرزن آتش چه زند با من

کاندر فلک افکندم صد آتش و صد غوغا

 

[بَهآرنارنج]

آتش

آتش به من اندرزن آتش چه زند با من

کاندر فلک افکندم صد آتش و صد غوغا

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

کاشانه

 

[m.sina]

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

کاشانه

سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد
غلغل ز گل و لاله به یک بار برآمد

مرغان چمن نعره زنان دیدم و گویان
زین غنچه که از طرف چمنزار برآمد

 

[بَهآرنارنج]

سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد
غلغل ز گل و لاله به یک بار برآمد

مرغان چمن نعره زنان دیدم و گویان
زین غنچه که از طرف چمنزار برآمد

گل

بر سر کوی غمت هر جا که پایی می‌نهم
بینم از دست سرشک دیده پایی در گلی

رنگ رخسارت نمی‌بینم ببرگ لاله‌ ئی
بوی گیسویت نمی‌یابم ز شاخ سنبلی

 

[m.sina]

گل

بر سر کوی غمت هر جا که پایی می‌نهم
بینم از دست سرشک دیده پایی در گلی

رنگ رخسارت نمی‌بینم ببرگ لاله‌ ئی
بوی گیسویت نمی‌یابم ز شاخ سنبلی

سرشک
ساقی سیم ساق من گر همه درد می‌دهد
کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی‌کند

دستخوش جفا مکن آب رخم که فیض ابر
بی مدد سرشک من در عدن نمی‌کند