شاعر‌پارسی اشعار هوشنگ ابتهاج

[Setayesh-B]

سر به سودایی نیاوردم فرود
گرچه دستِ آرزو کوته نبود

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم
تا چنین بی خواهشی آموختم…

 

[Setayesh-B]

زیر سرپنجه‌ی گرگیم و جگرها خون است
ای شبان دل ما ناله‌ی نای تو کجاست؟!

 

[Setayesh-B]

این باد خوش نفس، به مراد تو می وزد
رقص درخت و عشوهٔ گل در هوای توست

 

[Setayesh-B]

داغ ماتم هاست بر جانم بسی
در دلم آهسته می گرید کسی …

 

[Setayesh-B]

تب و تاب غم عشقت دل دریا طلبد
هر تُنک‌حوصله را طاقت این طوفان نیست

 

[Setayesh-B]

هر نفس عشق می کشد ما را
همچنین عاشقیم تا نفسی‌ست

آستین بر جهان برافشانم
گر به دامان دوست دسترسی‌ست

 

[Setayesh-B]

شبچراغی چون تو، رشک آفتاب
چون شکستندت چنین خوار و خراب

چون تویی دیگر کجا آید به دست
بشکند دستی که این گوهر شکست

 

[Setayesh-B]

آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر
انتظار مددی از کرم باران نیست

رنج دیرینه انسان به مداوا نرسید
علت آنست که بیمار و طبیب انسان نیست

 

[Setayesh-B]

گلوی مرغ سحر را بریده اند و هنوز
در این شط شفق آواز سرخ او جاریست

 

[Setayesh-B]

ای که چون خورشید بودی با شکوه
در غروبِ تو چه غمناک است کوه

برگذشتی عمری از بالا و پست
تا چنین پیرانه سر رفتی ز دست