رتبه اول فانتزی رمان هبه‌ی ابلیس | مری نویسنده انجمن یک رمان

merry · 23/10/23

می‌دانست در تاریکی چیزی نخواهد دید، اما غریزه‌ی بقا او را وادار کرد به پشت سرش نگاهی بیندازد تا شرایط دشمنش را ارزیابی کند. ای کاش چیزی نمی‌دید! چرا چشمان لعنتی‌اش در این تاریکی این‌قدر با وضوح می‌دیدند؟ نکند در چشمانش دوربین دید در شب کار گذاشته بود و خودش خبر نداشت؟
حالا به خوبی می‌توانست آن ماده‌ی لزج زرد رنگ را ببیند که از زخم‌های برجسته‌ی مرد روی زمین می‌چکید. چشمِ کور شده و تاول‌های روی بدنش که کرم رویشان حرکت می‌کرد نیز به خوبی مقابل چشمانش عرض اندام کردند. مشمئزکننده بود. حس کرد می‌خواهد بالا بیاورد و بی‌اراده دست روی دهانش گذاشت و عقی زد.
نگاهش را از شخص گرفت. در نظرش خوبی این ماجرا این بود که او می‌لنگید و نیما راحت می‌توانست بدود؛ اما دویدنی که هیچ بهره‌ای نداشت! وقتی دوباره...

merry · 23/10/23

قطره‌ای از آن ماده‌ی لزج روی پای بدون کفش نیما که چکید، حس کرد الآن است که بالا بیاورد. بی‌اراده خودش را محکم‌تر به دیوار چسباند. چرا خدا صدایش را نمی‌شنید؟ خواسته‌ی زیادی بود اگر می‌گفت نمی‌خواهد مرگش به دست این موجود شنیع رقم بخورد؟ یعنی ارزش همین یک آرزو را نیز در درگاه خدا نداشت؟ مگر در دوران زندگی‌اش چقدر آرزو کرده و برآورده شده بود؟
مرد سرش را سوی جایی چرخاند که نیما مخفی شده بود. بی‌وقفه چشمانش را بست. نیما همیشه می‌توانست نگاه‌های خیره را حتی با چشمان بسته تشخیص دهد؛ از کجا معلوم آن شخص نمی‌توانست؟ شاید اگر چشمانش را بسته نگه می‌داشت گیر نمی‌افتاد؛ اما حتی این فکر هم نتوانست آرامش‌بخش باشد. نفس در سینه‌اش حبس شده بود و تا وقتی صدای لنگان‌لنگان دور شدن شخص را نشنید، قلبش آرام...

merry · 23/10/23

بر خلاف حرفی که زن زد، آن شخص بی‌ هیچ ترسی سمت خانه آمد! بعد هم بدنش را محکم به درب چوبی خانه کوبید که اگر نیما زود به خودش نیامده و جلوی درب را سد نکرده بود، بی‌شک عرض دو ثانیه وارد خانه میشد. نمی‌دانست آن موجود دقیقا چیست، اما هرچه بود زور بازوی زیادی داشت یا شاید هم بیش از حد خشمگین بود؛ حتی آدم ضعیفی مثل نیما هم موقع عصبانیت قدرتمند میشد.
- تقصیر توئه! تقصیر توئه!
نیما معنای قوز بالای قوز را وقتی با تمام وجود درک کرد که در گیر و دار زورآزمایی با آن شخصی که صدای کلفتش اکنون از مرد بودنش اطمینان داشت، ناگهان آن زن که به نظر بی‌آزار می‌آمد هم با سرعت نسبتا پایینی سوی او روانه شد. دیگر رسما مغزش آچمز شده بود و نمی‌دانست از دست کدامشان فرار کند؟ یک لحظه با خود فکر کرد شاید بهتر باشد درب...

merry · 23/10/23

***
- نمی‌دونم چه روزیه. نمی‌دونم چه روزیه.
هما برای بار هزارم آشفته این جمله را زمزمه کرد. دست نیما را محکم بین انگشتانش می‌فشرد و حتی لحظه‌ای رهایش نمی‌کرد. او را دنبال خود می‌کشاند و جای‌جای خانه را باهم بررسی می‌کردند. هما می‌خواست جایی را برای نشستن و حرف زدن انتخاب کنند که هیچ نیروی شومی در آن نقطه سکونت نگزیده باشند. نسبت به حیاط حس خوبی نداشت. احساس می‌کرد کسی غیر از خودشان آن‌جا نفس می‌کشد. با آن‌که او هر روز جای‌جای خانه دعا می‌خواند که اجنه‌ی فضول مزاحمش نشوند، اما این دلشوره هیچ‌گاه رهایش نمی‌کرد؛ علی‌الخصوص در چنین شبی!
زمزمه‌ی ترسیده‌اش به گوش نیما رسید که تمام چند دقیقه‌ی گذشته را محو تماشای مادر نقاب‌پوشش بود.
- این‌جا نه. اونا این‌جان. حسشون می‌کنم. دارن نگاهمون می‌کنن...

merry · 23/10/23