مشاعره مشاعره با حرف ح

[مارینا آروین]

حلقه دام گرفتاری دهن واکردن است
ماهی لب بسته را قلاب نتواند گرفت

منت الماس از بی جوهری خواهد کشید
هر لب زخمی که از تیغ آب نتواند گرفت

حال ما بی‌آن مه زیبا مپرس

آنچ رفت از عشق او بر ما مپرس

 

[m.sina]

حال ما بی‌آن مه زیبا مپرس

آنچ رفت از عشق او بر ما مپرس

حیرت شبنم درین گلزار عین حکمت است
رتبۀ بینایی هر کس به قدر حیرت است

خودنمایی غافلان را در بلا می افکند
پای خواب آلود تا ساکن بود بی آفت است

 

[مارینا آروین]

حیرت شبنم درین گلزار عین حکمت است
رتبۀ بینایی هر کس به قدر حیرت است

خودنمایی غافلان را در بلا می افکند
پای خواب آلود تا ساکن بود بی آفت است

حافظ دوام وصل میسر نمی‌شود


شاهان کم التفات به حال گدا کنند

 

[m.sina]

حافظ دوام وصل میسر نمی‌شود


شاهان کم التفات به حال گدا کنند

حرف را میشود از حنجره بلعید و نگفت
وای اگر چشم بخواند غم نا پیدا را

 

[مارینا آروین]

حرف را میشود از حنجره بلعید و نگفت
وای اگر چشم بخواند غم نا پیدا را

حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد
یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

 

[m.sina]

حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد
یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

حدیث عشق میگویم ،به یار بی همانندی
که دل ها میبرد آسان نه با حیلت به لبخندی

بقدری خوب و محبوب است یار گل عذار من
که بر حسنش پری خواند حدیث ارزومندی

 

[مارینا آروین]

حدیث عشق میگویم ،به یار بی همانندی
که دل ها میبرد آسان نه با حیلت به لبخندی

بقدری خوب و محبوب است یار گل عذار من
که بر حسنش پری خواند حدیث ارزومندی

حساب خود، نه کم گیر و نه افزون
منه پای از گلیم خویش بیرون

اگر زاین شهد کوته داری انگشت
نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت

 

[m.sina]

حساب خود، نه کم گیر و نه افزون
منه پای از گلیم خویش بیرون

اگر زاین شهد کوته داری انگشت
نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت

حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

 

[مارینا آروین]

حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای
یا خون بی دلیست که در بند کشته‌ای

 

[m.sina]

حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای
یا خون بی دلیست که در بند کشته‌ای

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را