مشاعره مشاعره با اشعار شاعران

[m.sina]

رنج بی عشقی و تنهایی و بی مهری یار

همه ی تقدیر خدا بودو نمیدانستیم . . .

من قدم بیرون نمییارم نهاد از کوی دوست
دوستان معذور داریدم که پایم در گلست

آن که میگوید نظر در صورت خوبان خطاست
او همین صورت همیبیند ز معنی غافلست

 

[فلورا.]

در کنارم…
با وجوده اینهمه گرما
بزرگترین دروغی که
می توان به آن خندید
سرد بودن هواست !!!

 

[m.sina]

در کنارم…
با وجوده اینهمه گرما
بزرگترین دروغی که
می توان به آن خندید
سرد بودن هواست !!!

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من
چه جنونی، چه نیازی چه غمی‌ست

یا نگاه تو که پر عصمت و ناز
بر من افتد، چه عذاب و ستمی ست

دردم این نیست ولی دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم

 

[فلورا.]

ما دوتا رود، در اندیشهء دریا نشدن
ما دوتا زلفِ گره خوردهء پاپیچ به هم
اِنسداد دورگ از قبل تپش های تَنِش
ما دوتا صفرِ گلاویز، دوتا هیچ به هم

 

[m.sina]

ما دوتا رود، در اندیشهء دریا نشدن
ما دوتا زلفِ گره خوردهء پاپیچ به هم
اِنسداد دورگ از قبل تپش های تَنِش
ما دوتا صفرِ گلاویز، دوتا هیچ به هم

مستان که گام در حرم کبریا نهند
یک جام وصل را در دو جهان در بها دهند

سنگی که سجده گاه نماز ریای ماست
ترسم که در ترازوی اعمال ما نهند

 

[فلورا.]

مستان که گام در حرم کبریا نهند
یک جام وصل را در دو جهان در بها دهند

سنگی که سجده گاه نماز ریای ماست
ترسم که در ترازوی اعمال ما نهند

دیر است، گالیا

در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!

دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

 

[m.sina]

دیر است، گالیا

در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!

دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

هیچ همدردی نمی یابم سزای خویشتن
می نهم چون بید مجنون سر به پای خویشتن
از مروت نیست با سنگ جفا راندن مرا
من که در بند گرانم از وفای خویشتن

 

[فلورا.]

هیچ همدردی نمی یابم سزای خویشتن
می نهم چون بید مجنون سر به پای خویشتن
از مروت نیست با سنگ جفا راندن مرا
من که در بند گرانم از وفای خویشتن

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من توست

گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

 

[m.sina]

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من توست

گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

تندرستان را نباشد درد ریش
جز به همدردی نگویم درد خویش
گفتن از زنبور بی حاصل بود
با یکی در عمر خود ناخورده نیش

 

[فلورا.]

تندرستان را نباشد درد ریش
جز به همدردی نگویم درد خویش
گفتن از زنبور بی حاصل بود
با یکی در عمر خود ناخورده نیش

شور گریه ي شبانه با من است
برگ عیش و جام و چنگ اگر چه نیست
رقص و مستی و ترانه با من است
گفتمش مراد من به خنده گفت