روی سایت دلنوشتهٔ ویران دل است|روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روحـــناهی]

***
لااقل می‌گذاشتی کفن دلم خشک شود!
بعد کارت عروسی‌ات را می‌فرستادی... .​

 

[روحـــناهی]

***
او شکست!
مرا،
دل را،
غرور را... !
من هم به تلافی،
شکستم!
شیشه را،
آینه را،
بغض را... !​

 

[روحـــناهی]

***
بگذار مرا احمق بدانند!
مرا دیوانه بدانند!
بگذار بخندند به منی که هر روز عکس‌هایت را دستمال می‌کشم، و هر شب پیرهنت را در آغوش!
آن ها که نمی‌دانند؛
نمی‌دانند دلتنگی چه بر سر آدم می آورد... !​

 

[روحـــناهی]

می‌گویند عاشقی جرم نیست!
اگر نیست...
پس چرا تاوان دارد؟!
چرا تاوانش سوختن است؟!​

 

[روحـــناهی]

می‌دانی غذای هر روز من چیست؟!
یک قاشق دلتنگی،
یک کاسه بغض،
یک لیوان افسردگی ،
و یک بشقاب مرگ...!​

 

[روحـــناهی]

من تمام سرمایه‌ام، قلبم را،
به تو می‌دهم و تو فریب وار لبخند می‌زنی، و به خیالت من چه ساده‌لوحانه چنین کردم...!
اما لبخند صورت من هم فریب بود!
برای تو نه...
برای عقلی که فغان می‌کرد، و قلبی که مرثیه می خواند...!
و لعنت به همان قلب که برای دیدن همان لبخندت سر خودش را برید!​

 

[روحـــناهی]

دلم می‌سوزد برایش!
بالش بیچاره...
از دست اشک‌های من یک شب راحت ندارد...!​

 

[روحـــناهی]

آن‌قدر تنگ شد،
آن‌قدر تنگ شد؛
که حالا دیگر محو شده...
دلم را می‌گویم!​

 

[روحـــناهی]

من انتهای هر دلنوشته‌ام را همیشه امضا می‌زنم...
منتها با اشک!​

 

[روحـــناهی]

تو،
فقط بخند!
جور تمام گریه‌ها و بغض‌ها را، من بر دوش می کشم...!​