روی سایت دلنوشتهٔ ویران دل است|روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روحـــناهی]

قایقم را که می‌ساختم هر کس از کنارم رد می‌شد با چشمان گرد شده نگاهم می‌کرد؛
من اما لبخندم را عمیق‌تر می‌کردم و سریع تر می‌ساختم!
می‌دانی شاید آن‌ها در فکر این بودند که در یک شهر کویری بی دریا و رود قایق را می‌خواهم چه کنم!
آن‌ها را ببخش!
آن‌ها نمی‌دانستند که این قایق، تنها راه برای نجات از اقیانوس چشمان تو بود...​

 

[روحـــناهی]

ویران دل است!
ویران دلی است که تکه پاره شده، همه بر سرش می‌زنند این چه بود کردی!
ویران دلی است که از کودکان در کوچه تا بزرگان شهر شماتتش می‌کنند!
ویران دلی است که سپردم دست تو...
نگفته بودی امانت دار خوبی نیستی...
نگفته بودی قرار است دلم را پاره‌پاره تحویلم بدهی!
ویران دلی است که با این همه،
هر شب نگاه به آسمان که می‌دوزد،
سرزنش‌ها را که یاد می‌آورد،
بغض که می‌کند،
می‌گوید لااقل ماه آسمانمان یکی است!​