روی سایت دلنوشتهٔ ویران دل است|روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[ℛℴℎ]

تو هم با همان لحنی به او دوستت دارم می‌گویی، که من هر روز به عکست؟!
از عمق وجودت؟!​

 

[ℛℴℎ]

دلت به رحم نمی‌آید؟!
تا کجا باید در کوچه پس کوچه‌های چشمانت گداییِ سرپناهی کنم؟
من که به گوشه اش هم راضی ام...!​

 

[ℛℴℎ]

چند شب دیگر گریه کنم برمی‌گردی؟!
یک شب؟
دو شب؟
یک ماه؟
یک سال؟
بگو یک قرن...!
من تا مرگ خواهم گریست تا برگردی...
اما نگو اینکه می‌گویند«آمدنی در کار نیست» حقیقت دارد!​

 

[ℛℴℎ]

مگر نمی‌دانستی الاکلنگ را دو هم وزن سوار می‌شوند؟!
پس چرا رفتنت را رو به روی قلبم نشاندی؟
اینکه هنوز ننشسته قلب بیچاره را تکه تکه کرده...!​

 

[ℛℴℎ]

گفتم:« برایت چه هستم؟!»
گفتی: «مزاحم!»
آنی که بر لبانم نشست، تلخ‌خند نبود...
چون زهر‌خند بود...!
و لعنت به منی که روز قبلش جایی میان دلنوشته‌هایم نوشته بودم:
«تو را بخواهم خلاصه کنم می‌شوی یک کلمه:
من!»​

 

[ℛℴℎ]

بعد از رفتنت گوش تیز می‌کنم؛
مبادا...
میان طعنه‌هایی که بر سرم می‌بارند، کسی از تو بد بگوید!
کسی بگوید فریب کاری،
بگوید نامردی،
فقط مشکلش این جاست، که هر بار می‌گویم می‌آیی!
سال بعدش طعنه می‌زنند:« هنوز در راه است؟!»​

 

[ℛℴℎ]

چرا منی را که من را زیر پاهایم برای تو لگد مال کرد، شکستی؟!
حرفی نیست!
حالا برای چه آمده‌ای؟!
برگشتن؟!
از شیشه‌ی شکسته انتظار چه داری؟
نوازش؟!​

 

[ℛℴℎ]

من هر روز حتی زود‌تر از خود روز بیرون می‍زنم، تا تازه‌ترین شاخه‌ی گل شهر هدیه‌ی تو باشد!
حیف...
حالا آن‌قدر گلبرگ خشک شده‌ی مرده در اتاق هست، که از آمدنت دست کشیده‌ام...!
نه...
نا‌امید نشده‌ام!
فقط جایی میان همان گل‌ها مرده‌ام...!​

 

[ℛℴℎ]

می‌دانم!
شاید خواندن این نوشته‌های لرزان در هم بر هم،
خیلی برایت سخت باشد!
اما تقصیر من نیست...
این‌ها دل‌نوشته اند!
نویسنده‌شان قلب من است!
مقصر اوست...
مقصر قلب است و دست و پای شکسته اش!
شاهد هم تویی و شکستن این قلب!​

 

[ℛℴℎ]

من به درک!
دلت به حال چشم‌هایم نمی‌سوزد؟!​