روی سایت دلنوشته ویران شده | دوشیزه‌ی مجهول کاربر انجمن یک رمان

[Sepideh.T]

یا کسی می‌آید و دوست حقیقی من می‌شود و دیگر تنها نیستم و یا با مرگ من این تنهایی به پایان می‌رسد...!

 

[Sepideh.T]

فکر کنم تنهایی منِ «ویران شده» با مرگ به پایان برسد.
زندگی‌ام پر شده از حسرت و اندوه و غم... .
غمگینم... کمی بیش اندازه غمگینم!

 

[Sepideh.T]

غمگین، از اینکه‌ روزهای عمرم را با دوستانی سپری کرده‌ام که فقط نام دوست و رفیق را یدک می‌کشیدند و از صد دشمن بدتر بودند... .

 

[Sepideh.T]

یادم می‌آید، یک روز حالم خیلی بد بود... .
از نظر جسمی نه، از نظر روحی!

 

[Sepideh.T]

چشمان غمگین منِ «ویران شده» را که دیدند بهم گفتن:
- «درد و غمات‌ بخوره تو سر دشمن‌هات...!»

 

[Sepideh.T]

گفتم:
- «خدا نکنه!»
گفتن:
- «چرا؟!»

 

[Sepideh.T]

گفتم:
- «آخه دشمن‌هام‌ یه روزی بهترین دوست‌هام‌ بودن...!:)»

 

[Sepideh.T]

و چقدر بد است که خاطره های خوب گذشته با دوستانت، روزی برایت تبدیل به حسرت شوند!

 

[Sepideh.T]

از وقتی که فهمیدم چقدر تنها هستم و «ویران‌ شده» هستم و دوستانم‌ در واقع دشمنانم‌ هستند زندگی نکردم و دیگر شاد نبودم... .

 

[Sepideh.T]

من دیگر مرده بودم، روحم مرده بود!
مرده هم که دیگر زندگی نمی‌کند، روزها گذشتن و من فقط از روزهایم‌ گذشتم و روزها‌ را شب کردم و بعد شب‌ها را روز کردم...!