روی سایت دلنوشته ویران شده | دوشیزه‌ی مجهول کاربر انجمن یک رمان

[Sepideh.T]

دیگر خسته‌ام... . خسته‌تر از این دیگر نمی‌شوم!
تنها آرزویم را در زندگی «ویران شده» برای هزارمین بار تکرار می‌کنم: «ای کاش بمیرم.»

 

[Sepideh.T]

خسته‌ام... .
من رسما از جوانی و زندگی کردن استعفا می‌دهم...!

 

[Sepideh.T]

اما می‌دانی... .
منِ «ویران شده» یک چیز، در این زندگی «ویران‌ شده» به خوبی یاد گرفتم، آن هم این است که بخندم...!

 

[Sepideh.T]

هرچه شد بزنم زیر خنده تا نفهمند‌ از درون‌ داغون و «ویران شده» هستم... .
یاد گرفتم‌ سکوت کنم و جوابی ندهم!

 

[Sepideh.T]

سکوت...!
و انگار سکوت در این روزگار شده قانون شب... .

 

[Sepideh.T]

حتی آن‌هایی هم که مثل من «ویران شده» هستند و بیدارند بی‌صدا گریه‌ می‌کنند... .

 

[Sepideh.T]

خنده‌هایم عجیب این روزها‌ تلخ است... .
دیگر از آن همه شیطنت و شلوغی و خنده‌های شیرین و از ته‌دل خبری نیست!

 

[Sepideh.T]

آنقدر‌ به‌خاطر ضربدرهای جلوی اسمم از زندگی ضربه خوردم، که تبدیل شدم به ساکت‌ترین شاگرد کلاس زندگی...!

 

[Sepideh.T]

این روز‌ها آنقدر بی‌حوصله هستم که دیگر حوصله‌ی خودم را هم ندارم... .

 

[Sepideh.T]

می‌دانی بغض‌هم چیز عجیبی‌ است!
بغض، یعنی اینکه ازت بپرسن‌ دردت چیست؟
و تو آرام و مظلومانه‌ جواب بدهی «نمی‌دانم»