روی سایت دلنوشته ویران شده | دوشیزه‌ی مجهول کاربر انجمن یک رمان

[Sepideh.T]

این روزها... نبضم‌ کند می‌زند... قلبم تیر می‌کشد... دارم صدای خرد شدن احساسات و شادی‌هایم را لابه‌لای چرخ دنده‌های این زندگی «ویران شده» می‌شنوم!

 

[Sepideh.T]

اطرافیانم همه می‌پندارند‌ که‌ زنده‌ام... .
برای آن‌ها تنها نشانه‌ی حیات بخار گرم نفس‌هایم‌ است...!

 

[Sepideh.T]

کسی از من نمی‌پرسد:
- «از خانه‌ی دلت چه خبر؟ ویران شده نیستی! احساساتت‌ زنده‌اند... . خنده‌هایت‌ از ته‌دلت است؟»

 

[Sepideh.T]

نمی‌پرسند و نمی‌دانند که من مرده‌ی متحرک تنهایی بیش نیستم...!
تنهایی...!

 

[Sepideh.T]

می‌شود تنهایی تلخ خندید، تلخ همچو قهوه،
می‌شود تنهایی گریست... .

 

[Sepideh.T]

می‌شود تنها باشی و غرق شوی در افکارت... .
اما خدایی خیلی سخته تنهایی، تنهایی را تحمل کنی... .

 

[Sepideh.T]

زمانی که ویران شده، نبودم فکر می‌کردم تنهایی یعنی من... سکوت... پرسه، در افکار و بغض... .

 

[Sepideh.T]

نمی‌دانستم یک "ویران شده" در ازدحام آدم‌ها هم باز تنهاست و این تنها بودن خیلی سنگین است!

 

[Sepideh.T]

کدام آدم‌ها؟
همان هایی‌ که به راحتی دل می‌شکنند و از پشت خنجر می‌زنند... .

 

[Sepideh.T]

نمی‌دانم شاید دل شکستن افتخارشان‌ است!
اگر هست باید بهشان بگویم‌ که برای خود اسپند دود کنند...!