مجموعه دلنوشته‌های رد انگشت‌هایت | تی ناز کاربر انجمن یک رمان

[دونه برف]

دلنوشته: رد انگشت‌هایت
نویسنده: تی ناز«زیبا» سعیدی
تگ: متوسط
مقدمه: رد انگشت‌هایت تنم را به شعله می‌کشد؛ از تو چه پنهان، گاهی آن‌قدر خواستنی می‌شوی که شروع کنندهٔ تک به تک ثانیه‌ها من هستم.

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دونه برف]

قدم‌‌هایت هر چه‌قدر که دور باشد، باز مرا آرامم می‌کند.
آغوشم در ازدحام سرمای تنهایی، دست‌هایت را می‌طلبند و نگاهِ مشتاقم، آوای آمدنت را زمزمه می‌کند.
چه‌قدر رسیدنت را دوست دارم و تو می‌دانی که من از تمام تو، دست‌هایت را خواهانم تا در جهان بی‌پایانت گم شوم.

 

[دونه برف]

در همین لحظه‌ها چشم‌هایت را ببند.
تمام مرا به آغوش بگیر و بگذار انگشت‌هایت مرا به حفاظ خود، طلب کنند؛ همان موقع می‌بینی که از عشق… از من، لبریز شده‌ای.

 

[دونه برف]

دست‌هایت میان جهان من حصار می‌کشند و من چه عاشقانه این دست‌ها را ستایش می‌کنم.
من با همین دست‌ها رشد کرده‌ام.
تو که می‌دانی؛ من با تو بودن را، شکفتن را، زندگی را آموختم و من اکنون تمام تو را ستایش می‌کنم.

 

[دونه برف]

در کنارم که هستی، ثانیه‌‌ها هم مانند من گم می‌شوند.
بگذار لحظه‌ای آرام بمانم؛ تو که می‌دانی، این ثانیه‌های بی‌‌تو جانم را می‌گیرند.

 

[دونه برف]

دست‌هایت را از مِهر وجودت، به دریای خشک وجودم، سرازیر کن.
به مزرعه‌ی خشکیده‌ی چشم‌هایم، شکوفه‌های آسمان چشم‌هایت را بپاش. بگذار از لانه‌گاهِ چشم‌هایت، لبخند ماه را بنگرم.

 

[دونه برف]

بازو‌هایت را به دور گردنم حصار کن، بگذار همه بدانند، همه‌ی من در تو تمام می‌شود و تمام تو بر خلخال چشم‌هایم، عطر گل‌های نیلوفری می‌پاشد.
چه خوب است تمام تو و جهان من چه بی‌نظیر می‌شود.

 

[دونه برف]

من لبخند تو را از باران می‌خواهم! می‌دانم که می‌دانی، تمام عاشقانه‌هایت را به دریای وجودم ریخته‌ام تا دوباره، از جهان اطرافم شکوفه بشکفد و من چه‌قدر عاشقانه‌هایت را دوست دارم.

 

[دونه برف]

وقتی روحم از عشق تو لبریز است، هیچ نفسی حریف آوازم نیست.
پرنده‌ی وجودم در حصار دست‌هایت عاشقانه‌هایم را می‌سراید و من چه‌قدر این قفس را دوست دارم.