مشاعره مشاعره با اشعار وحشی بافقی

[m.donya]

هرچه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق
کاین همه گفتند و آخر نیست این افسانه را

 

[m.sina]

مشاهده فایل‌پیوست 615688
هرچه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق
کاین همه گفتند و آخر نیست این افسانه را

ای همنفسان بودن و آسودن ما چیست
یاران همه کردند سفر بودن ما چیست
بشتاب رفیقا که عزیزان همه رفتند
ساکن شدن و راه نپیمودن ما چیست

 

[H.Allahdadi]

ای همنفسان بودن و آسودن ما چیست
یاران همه کردند سفر بودن ما چیست
بشتاب رفیقا که عزیزان همه رفتند
ساکن شدن و راه نپیمودن ما چیست

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

 

[عابر پیاده]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

 

[H.Allahdadi]

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

مسند خواری بیارایید پیش تخت ناز
زانکه خواهیم آمد و دیگر به سد عزت نشست
وحشی آمد بر در رد و قبولت حکم چیست
رفت اگر نبود اجازت ور بود رخصت نشست

 

[عابر پیاده]

مسند خواری بیارایید پیش تخت ناز
زانکه خواهیم آمد و دیگر به سد عزت نشست
وحشی آمد بر در رد و قبولت حکم چیست
رفت اگر نبود اجازت ور بود رخصت نشست

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

 

[H.Allahdadi]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست



گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد

آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست

 

[m.donya]

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست



گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد

آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست

تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نیست
عشق خود نیست اگر تا نفس آخر نیست

 

[H.Allahdadi]

تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نیست
عشق خود نیست اگر تا نفس آخر نیست

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

 

[m.sina]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این، برود چون نرود

در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش
و ز بد مزاجی دل کودک مزاج خویش
مهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود
جوید هنوز ازین ده ویران خراج خویش