در حال تایپ رمان بزرگ‌ زاده متواری | pen lady (ماها کیازاده) کاربر انجمن یک رمان

[pen lady]

***
سه روز گذشته بود و او خود را به پادشاه رسانده بود؛ اما چه رساندنی! ابتدا که سربازان وقتی او را دیدند که به سمت خیمه‌های جنگی می‌آمد، یک دل سیر کتکش زدنت بعد از ان‌که متوجه شدند که جاسوس نیست و پادشاه سپهر او را دید رهایش کردند؛ ولی نه تنها عذر و بخششی از او نشد بلکه دعوای مفصلی هم با پادشاه کرد. نفسی عمیق کشید و اخمی عمیق بر پیشانی نشاند که باعث درد زخم گوشه‌ی ابروی چپش شد، با همان چهره‌ی زمخت وارد خیمه‌ی مخصوص پادشاه شد. سپهر درحالی که ایستاده بود و دو سربازه زره‌ی جنگی را به تنش می‌دادند، نگاهی به آبتین کرد و با لحنی غیر دوستانه گفت:
- آماده شو.
آبتین با غیض نگاهش کرد که ابروهای سپهر از نگاه او در هم رفت و با خشم زیر لب گفت:
- می‌تونید برید.
دو سرباز بی‌درنگ از خیمه‌ی بزرگ خارج شده...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[pen lady]

غیرتش از بی‌کفایتی خود به درد آمده و چون کوهی از درد و خشم بود و هر لحظه امکان انفجار داشت، حال انفجار احساسی‌اش رخ داده و امان از آن خشمی که نسبت به پدرام در رگ‌هایش غلغله می‌کرد. خود را به خاطر گلرخ سزاوار مرگ می‌دانست، به طوری که نتوانسته خود را کنترل کند و قصد حمله به پادشاه کرده بود و از این موضوع احساس شرمندگی می‌کرد. سپهر بدتر از او بود، خشم چنان سلول به سلولش را فرا گرفته بود که حد نداشت. یکی از خواهرشان در دام آن شیاد افتاده و خواهر دیگرش ناپیدا بود. زخمی که پدرام به او زده بود دردناک بود، ان‌چنان که گفتی نبود. بی‌آبرو خیلی برایش دردناک بود، بی‌خبری از پاره‌ی تن خیلی برای او دردناک بود، برای اویی که پادشاه یک سرزمین بود از همه دردش بیشتر بود. زیرا آبروی اجدادی‌اش با خاک یکسان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.