روی سایت ناگفته های ما|ToloAmکاربرانجمن یک رمان

[Abiii]

سنگین ترین بغض دنیا
هست وکنارش نیستی
چشم بستن ودوستشان داری
حرف داری وگوش نیست
سنگین ترین بغض
خودت راخوش نشان دهی بخاطر دیگران وخوب نیستی
اشک مهمان شده چشمانت است وتو خندانی
​

 

[Abiii]

وقتی بین کلی آدم نشسته ای وتورانمی فهمند

وقتی گوشه ای نشسته ای ودلت می خواهد
کسی بغلت کندوبگوید تومراداری

وهیچ کدام ازاین هانباشند مانند این است که
خسته ودل زده ازسرکاربرگردی خانه و باخانه ای تاریک وسکوتی مطلق روبرو می شوی

 

[Abiii]

+من دارم میرم
-...
+توخیلی خوب ومهربون بودی وهستی
-چون خوب ومهربونم داری میری؟
+حلالم کن
-بسلامت...​

 

[Abiii]

سکوت من
ازسنگینی حرفیست
که می ترسم زلزله ای برپاکند
و
غوغایش شعله انتقامم راشعله ورتر کند...

 

[Abiii]

مرگ تدریجی
خنده ها
نگاه ها
و
سکوت هایی است
که هیچ کس نمی فهمد چه حرفی دارند​

 

[Abiii]

همه فراموش کردن باید زندگی کنند
الان فقط روزهایشان رامی گذرانند

 

[Abiii]

+می دونی آدم کی می میره؟
—نه!
+وقتی آرزوهاش روجلوی چشماش می کشن...

 

[Abiii]

تو
نامردترین مردی هستی که تابه حال دیده ام
و
زهراگین ترین زهری هستی که شیرینی تلخش دلم رازد​

 

[Abiii]

جایی،میان چشمانم وگلویم بالا پایین می شود
می شکند
اما خودش رانه!می خواهدمرا درهم بشکند
​

 

[Abiii]

توکه حرف ازرفتن زدی اقیانوس شدم
ابرشدم وخشک سالی شدم
چشم بستم به روی زخمم وبرای بقیه آفتاب شدم