روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های خط تلخ | زهرا خسروی کاربر انجمن یک رمان

[Donald]

***
چشم‌هایم را در کنار جویبار تنهایی گم کرده‌ام
حال غریبانه در کنار استخوان‌های باقی مانده‌ی احساس نشسته و زار می‌زنم،
حال مستی را دارم که هرگز به مِی‌خانه نرفته، اما درد مستان را هر وعده می‌نوشد.

 

[Donald]

***
گاهی وقت‌ها غم را با چای شیرین می‌نوشم که حافظه‌ی قلبم فراموش کند چه به خوردش دادم،
اما غم آن‌قدر تلخ است که شیرینی چایم را می‌بلعد.

 

[Donald]

***
تجربه‌هایم رنگ باخته،
سکوت‌هایم همه از جنس الماس است، بُرنده آن‌قدر بُرنده که گلویم را شکاف می‌دهد.

 

[Donald]

***
چرخ و فلکی که در کودکی سوار می‌شدم لحظه‌های زندگی را دردناک می‌چرخاند، دستانی پینه بسته صاحبش بود،
طفلکی چرخ و فلک
انگار غم‌های آن دست‌ها را لمس کرده بود، دست‌ها نیز درد می‌کشند.

 

[Donald]

***
گاهی اندیشه‌ام دیوانه می‌شود،
دنیا و زندگی را زیر سوال می‌برد
و با تمسخر به حجم له شده‌ آن‌ها نگاه می‌کند.
این من نیستم.

 

[Donald]

***
گاهی اوقات می‌نشینم و بود و نبودهایم را محاسبه می‌کنم،
به خدا که بودن‌هایم طول و عرضی بیش دارد
اما خاطراتم آن‌ها را ذخیره نکرده است،
چه دلِ سنگی دارد.

 

[Donald]

***
دیروز عینک رنگی‌ام را گم کرده بودم،
همه چیز سیاه و سفید بود،
آن شب تا سحرگاه مهمان بیداری بودم،
به راستی حقیقت آن‌قدر تلخ بود که از خانه راندمش.

 

[Donald]

***
گاهی چشمانم را می‌بندم و خود را در اوج آسمان تصور می‌کنم،
بر روی ستارگان سوار می‌شوم و به تنهایی ماه می‌نگرم،
چه زیبا بر روی صفحه‌ی سیاه نشسته و دل شب را زینت می‌دهد،
تنهایی ماه دلبرانه تمام ابد و یک روز را زندگی می‌کند،
اما تنهایی من...
او همیشه پژمرده را ناله می‌کند.

 

[Donald]

***
یک روز درد و یک روز درمان می‌نوشم
یک روز زخم و یک روز خزان می‌پوشم.

 

[Donald]

***
شب‌ها سرمای دردهایم تمام لبخند خوشحالی‌ام را منجمد می‌‌کند،
نمی‌دانم مشکل از من است یا شب لذت‌های روشنایی را به هنگام حکومتش سر می‌برد.