روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های خط تلخ | زهرا خسروی کاربر انجمن یک رمان

[Donald]

***
می‌گویند قدر لحظه‌ها را بدانیم،
لحظه‌های من نیامده می‌گریزند،
گمان کنم خانه‌ قلبم کمی ترسناک شده،
جای زخم‌ها پاک نمی‌شود.

 

[Donald]

***
گمان کنم من همان خودکار شاعر دیوانه باشم که صبح خوابش می‌برد، با یک تفاوت...
شاعر دیوانه‌ام دیگر شعر نمی‌نویسد،
شعرها گاهی شیرین و گاهی تلخ هستند،
اما من مدام درد می‌کشم.

 

[Donald]

***
بر روی پیر صندلی کنار شومینه نشسته‌ام، جانم را نظاره می‌کنم
خرامان‌ خرامان می‌رود و دور می‌شود
خداحافظی‌اش تلخ بود، اما خوشحالم کرد.

 

[Donald]

***
امان از دل،
گاه با یک نگاه می‌شکند،
گاه برای همان نگاه می‌میرد،
نمی‌دانم با ساز غمش برقصم یا ساز عشقش.

 

[Donald]

***
چراغ دلم سوسو می‌کند
بیچاره نفس‌های آخرش را می‌کشد
احیای قلبی جواب نداد، به فکر ختمش هستم.

 

[Donald]

***
کاش چشمان زندگی‌ام کور نبود،
شاید می‌توانست دستان دراز شده شادی را ببیند، تقلایی کند برای...
شادی‌ها می‌گذرند، دست‌هایشان را رها نکن، دنیای جای بزرگی برای کودک خوشحالی‌ است.
اگر گمشده باشند، پیدا کردنش صبر ایوب می‌خواهد و بی‌تابی یعقوب.

 

[Donald]

***
یخ درون چشمانم درحال ذوب شدن است، این‌ها اشک نیست می‌دانم.
اشک از قلب می‌آید اما...
قلب بیچاره‌ام چند صباحی می‌شود که مرده.
لحظه‌ ورود مرگ به رگ‌هایم دردناک بود.

 

[Donald]

***
آسمان شهر فرسوده‌تر از همیشه آه می‌کشد
گویی مرگ در ریه‌هایش دمیده
سینه‌اش خس‌خس کنان در اوج بی‌نهایت حرکت کرده و گاهی اشک می‌ریزد
عجب دل پری دارد، از اشک هایش سیل به راه می‌افتاد.

 

[Donald]

***
جان برفت و ما هنوز رخسارها دیدن کنیم
سخن از جای دگر سر منشع می‌گیرد
قلب را انکار نکنیم.

 

[Donald]

***
خنده‌دار است عزیز، شکل این روزهایم...
مردمان لال می‌خواهند مرا
نعره‌هایم در گلو حبس شده
مادرم دست می‌کشد روی سرم، چیزی بگو؟!
چه بگویم جان دل؛ رسم شده تیغ و خنجر، چپ و راست روی تنم نقشه شده.