مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[سَنا]

ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد
بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد

 

[m.sina]

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
که نماندست کنون طاقت بیداد مرا
راز من جمله فرو خواند بر دشمن و دوست
اشک ازین واسطه از چشم بیفتاد مرا

 

[Samira-M]

آینهٔ سپهر را مهر رخ تو صیقلی
دیده آفتاب را خاک در تو توتیا
شاه فلک چو بنگرد طلعت ماه پیکرت
ذره صفت در او فتد بر سربامت از هوا

 

[m.sina]

آینهٔ سپهر را مهر رخ تو صیقلی
دیده آفتاب را خاک در تو توتیا
شاه فلک چو بنگرد طلعت ماه پیکرت
ذره صفت در او فتد بر سربامت از هوا

از هزاران دل یکی را باشد استعداد عشق
تا نگویی درصدف هر قطره‌ای گوهر شود

هر که را وجدی نباشد کی بغلتاند سماع
آتشی باید که تا دودی بروزن برشود

 

[Samira-M]

از هزاران دل یکی را باشد استعداد عشق
تا نگویی درصدف هر قطره‌ای گوهر شود

هر که را وجدی نباشد کی بغلتاند سماع
آتشی باید که تا دودی بروزن برشود

دست در دامن تسلیم و رضا باید زد
اگر از پای در آرند گنه کارانرا

روز باران نتوان بار سفر بست ولیک
پیش طوفان سرشکم چه محل بارانرا

 

[بَهآرنارنج]

دست در دامن تسلیم و رضا باید زد
اگر از پای در آرند گنه کارانرا

روز باران نتوان بار سفر بست ولیک
پیش طوفان سرشکم چه محل بارانرا

اگرم زار کشی می‌کش و بیزار مشو
زاریم بین و ازین بیش میازار مرا

 

[m.sina]

اگرم زار کشی می‌کش و بیزار مشو
زاریم بین و ازین بیش میازار مرا

ای پیک صبا حال پری چهرهٔ ما چیست
وی مرغ سلیمان خبر آخر ز سبا چیست

در سلسلهٔ زلف سراسیمهٔ لیلی
حال دل مجنون پراکندهٔ ما چیست

 

[بَهآرنارنج]

ای پیک صبا حال پری چهرهٔ ما چیست
وی مرغ سلیمان خبر آخر ز سبا چیست

در سلسلهٔ زلف سراسیمهٔ لیلی
حال دل مجنون پراکندهٔ ما چیست

تو چه معنی لطیفی که مجرد از دلیلی
تو چه آیتی شریفی که منزه از بیانی

ز تو دیده چون بدوزم که تویی چراغ دیده
ز تو کی کنار گیرم که تو در میان جانی

 

[m.sina]

تو چه معنی لطیفی که مجرد از دلیلی
تو چه آیتی شریفی که منزه از بیانی

ز تو دیده چون بدوزم که تویی چراغ دیده
ز تو کی کنار گیرم که تو در میان جانی

یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا
رخ و زلفت عوض شام و سحر بود مرا

یاد باد آنکه ز نظارهٔ رویت همه شب
در مه چارده تا روز نظر بود مرا

 

[بَهآرنارنج]

یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا
رخ و زلفت عوض شام و سحر بود مرا

یاد باد آنکه ز نظارهٔ رویت همه شب
در مه چارده تا روز نظر بود مرا

این چه بوی ست ای صبا از مرغزار آورده‌ ئی
مرحبا کارام جان مرغ زار آورده‌ ئی