مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[m.sina]

این چه بوی ست ای صبا از مرغزار آورده‌ ئی
مرحبا کارام جان مرغ زار آورده‌ ئی

یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت
خط بسوی خاور از هندوستان می‌آمدت

هر زمان از قلب عقرب کوکبی می‌تافتت
هر نفس سنبل نقاب ارغوان می‌آمدت

 

[بَهآرنارنج]

یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت
خط بسوی خاور از هندوستان می‌آمدت

هر زمان از قلب عقرب کوکبی می‌تافتت
هر نفس سنبل نقاب ارغوان می‌آمدت

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

 

[m.sina]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر
و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر

چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت
همچو مه برطارم پیروزه منزل کرده گیر

 

[بَهآرنارنج]

ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر
و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر

چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت
همچو مه برطارم پیروزه منزل کرده گیر

رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست
زخم از کسی خوریم که رنجش شفای ماست

 

[m.sina]

رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست
زخم از کسی خوریم که رنجش شفای ماست

تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران
گل را چه محل پیش رخ لاله عذاران

هر یار که دور از رخ یاران بدهد جان
از دل نرود تا ابدش حسرت یاران

 

[بَهآرنارنج]

تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران
گل را چه محل پیش رخ لاله عذاران

هر یار که دور از رخ یاران بدهد جان
از دل نرود تا ابدش حسرت یاران

نام لعلت چو بر زبان راندم
از لبم آب زندگانی بچکید

 

[m.sina]

نام لعلت چو بر زبان راندم
از لبم آب زندگانی بچکید

دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو

گفتمش پروانهٔ شمع جمال او منم
گفت اینک شمع را روشن ببین پروانه کو

 

[بَهآرنارنج]

دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو

گفتمش پروانهٔ شمع جمال او منم
گفت اینک شمع را روشن ببین پروانه کو

ور کنم یاد ناوک چشمش
مو بر اعضای من سنان گردد

 

[m.sina]

ور کنم یاد ناوک چشمش
مو بر اعضای من سنان گردد

دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم
با خون دیده و دل افکار می‌رویم

یاران به همتی مدد حال ما شوید
کز این دیار بیدل و بی یار می‌رویم

 

[بَهآرنارنج]

دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم
با خون دیده و دل افکار می‌رویم

یاران به همتی مدد حال ما شوید
کز این دیار بیدل و بی یار می‌رویم

می‌رفت خواجو با خویش می‌گفت
کان شد که با او بودت وصالی