مشاعره مشاعره با اشعار قاآنی شیرازی

[SETAYESH.MO]

تو را رسمست اول دلربایی

نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

 

[بَهآرنارنج]

تو را رسمست اول دلربایی

نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

یارکی مراست رند و بذله گو،شوخ و دلربا،خوب و خوش‌ سرشت
طره‌اش عبیر،پیکرش حریر،عارضش‌ بهار،طلعتش‌ بهشت

 

[m.sina]

یارکی مراست رند و بذله گو،شوخ و دلربا،خوب و خوش‌ سرشت
طره‌اش عبیر،پیکرش حریر،عارضش‌ بهار،طلعتش‌ بهشت

تا یار مرا ربوده از هستی خویش
واقف نیم از بلندی و پستی خویش

آنگونه ز جام عشق مستم دارد
کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

 

[SETAYESH.MO]

تا یار مرا ربوده از هستی خویش
واقف نیم از بلندی و پستی خویش

آنگونه ز جام عشق مستم دارد
کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

شادیی راکه غمی هست ز پی شادی نیست
شادمان حالی از اینم که دلم غمگین است

 

[m.sina]

شادیی راکه غمی هست ز پی شادی نیست
شادمان حالی از اینم که دلم غمگین است

تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی
که ‌خورشید ار به‌ خود بندی به ‌زیبایی نیفزایی

حدیث‌روز محشرهرکسی‌در پرده می‌گوید
شود بی‌پرده‌ آن‌ روزی که‌ روی‌ از پرده بنمایی

 

[بَهآرنارنج]

تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی
که ‌خورشید ار به‌ خود بندی به ‌زیبایی نیفزایی

حدیث‌روز محشرهرکسی‌در پرده می‌گوید
شود بی‌پرده‌ آن‌ روزی که‌ روی‌ از پرده بنمایی

یارکی مراست رند و بذله گو،
شوخ و دلربا،خوب و خوش‌ سرشت

طره‌اش عبیر،پیکرش حریر،
عارضش‌ بهار،طلعتش‌ بهشت

 

[m.sina]

یارکی مراست رند و بذله گو،
شوخ و دلربا،خوب و خوش‌ سرشت

طره‌اش عبیر،پیکرش حریر،
عارضش‌ بهار،طلعتش‌ بهشت

تلخ آیدم به کام به جز باده هر چه هست
کز عهد مهد دایه به می داده خو مرا

آلایش دو کونم اگر هست باک نیست
می آب رحمتست و دهد سشت و شو مرا

 

[بَهآرنارنج]

تلخ آیدم به کام به جز باده هر چه هست
کز عهد مهد دایه به می داده خو مرا

آلایش دو کونم اگر هست باک نیست
می آب رحمتست و دهد سشت و شو مرا

امید عیش مدار از جهان بوقلمون
ز عهد مهد تا پایان پیری

 

[m.sina]

امید عیش مدار از جهان بوقلمون
ز عهد مهد تا پایان پیری

یکی را دیدم اندر ری که دایم
همی نالید از درد جدایی

به خون دل همی مویید و می‌گفت
بتان را نیست الا بیوفایی

چو بر ما حاصل آخر خود همین بود
نبودی کاش از اول آشنایی

 

[فاطمه مقدم]

یکی را دیدم اندر ری که دایم
همی نالید از درد جدایی

به خون دل همی مویید و می‌گفت
بتان را نیست الا بیوفایی

چو بر ما حاصل آخر خود همین بود
نبودی کاش از اول آشنایی

یارکی هست مرا به لطافت ملکو
به حلاوت شکر و به ملاحت نمکو