مشاعره مشاعره با اشعار قاآنی شیرازی

[.MOON.]

یارکی هست مرا به لطافت ملکو
به حلاوت شکر و به ملاحت نمکو

دولت آنست که از در صنمی تازه درآید
ماه من از زلف چون گره بگشاید
چونست که اسماعیل هر گه به خروش اید

 

[m.sina]

دولت آنست که از در صنمی تازه درآید
ماه من از زلف چون گره بگشاید
چونست که اسماعیل هر گه به خروش اید

دامن وصل تو گر افتد به دست
پای به دامن کشم از هرچه هست

عشق توام چشم درایت بدوخت
مه‌ر توام دست کفایت ببست

 

[.MOON.]

دامن وصل تو گر افتد به دست
پای به دامن کشم از هرچه هست

عشق توام چشم درایت بدوخت
مه‌ر توام دست کفایت ببست

تو این دنیا کسی به کسی نیست
برای دل من هم نفسی نیست

 

[فاطمه مقدم]

تو این دنیا کسی به کسی نیست
برای دل من هم نفسی نیست

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

 

[.MOON.]

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

یازده ماه ‌کند روزه به هر سال سفر
آفتاب و سایه می‌رقصند با هم ذره وار

 

[m.sina]

یازده ماه ‌کند روزه به هر سال سفر
آفتاب و سایه می‌رقصند با هم ذره وار

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند
روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم
کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند

 

[.MOON.]

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند
روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم
کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند

دامن وصل تو گر افتد به دست

که بود آن ترک خون‌آشام سرمست !

 

[m.sina]

دامن وصل تو گر افتد به دست

که بود آن ترک خون‌آشام سرمست !

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی

 

[.MOON.]

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی

در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی

یار نیکوتر از آن است‌ که من دیدم پار
یک دو مه پیشترک زانکه رسد فصل بهار!

 

[m.sina]

یار نیکوتر از آن است‌ که من دیدم پار
یک دو مه پیشترک زانکه رسد فصل بهار!

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند
روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم
کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند