برگزیده رمان خون کور: بال‌های سقوط | کورویامی کاربر انجمن یک رمان

Kuroyami · 6/12/25

شبگرد دوم
×غلی برای فرار×

والاکیا، هزار و پانصد سال قبل از میلاد مسیح

پاهای باریک و پر از زخمش را با درد از سوزش آفتاب جمع کرد. از سوراخ‌های ریز و درش روی سقف آن برجک زندانی، نور آفتاب بی‌رحمانه به داخل می‌تابید. ریجس کوچک در گوشه‌ای خودش را میان آن غل و زنجیر سنگین نقره جمع کرده بود. رد کبود زنجیرها روی بدن استخوانی کوچکش به وضوح به چشم می‌خورد. با ترس از نزدیک‌ترین بارقه‌ی نور خودش را بیش از پیش جمع نمود.
آن بارقه‌های درخشان دشمنان قسم‌خورده‌اش بودند. هر روز مجبور بود که جایش را مدام عوض کند تا پوست کبود و زخمی‌اش بیش از این آسیب نبیند و درد سوختگی بر درد شلاق‌های پر از نفرت پدرش اضافه نشود. صدای بال زدن او را وادار به...

Kuroyami · 6/12/25

همان مقدار کم گوشت و خون هم به او انرژی یک هفته بیشتر زنده ماندن یا بهتر بود بگوییم بیشتر زجر کشیدن را می‌داد. یولیان، صورت کوچک ریجس را نوازش نمود:
- ببخشید؛ اما فقط تونستم همینو از بین نگهبانا رد کنم.
نور سرخ آفتاب روی نیمی از صورت برادرش افتاده بود. ریجس می‌دید که نور آفتاب، پوست سفید برادرش را نمی‌سوزاند. چشمان آبی‌اش را از برادرش دزدید. حتی آفتاب نیز از وجود منحوس او متنفر بود. یولیان عقب‌نشینی کوچک برادرش را دید:
- ریجس؟ چیزی شده؟
ریجس دستان استخوانی‌اش را با شرمندگی جمع کرد و روی زانوان باریکش نهاد:
- همه از من متنفرن... حتی نور هم از من بدش میاد!
یولیان با گنگی اخمی کرد و چهره‌اش در هم پیچید:
- منظورت چیه؟
ریجس با بغض از درون سایه به نور آفتاب اشاره کرد:
- منظورم اونه. منو...

Kuroyami · 6/12/25

واهمه داشت از روزی که یولیان را از دست بدهد. روزی که آخرین پشتیبانش را در آن دنیای ظالم از دست بدهد. ریجس دست روی سر و صورتش گذاشت و همانند جنینی بی‌گناه در خودش پیچید. تیموتئوس شلاق چرمی را از کمرش جدا کرد و بالا برد. شلاق زوزه کشان هوا را شکافت و بر تن باریک و رنجور پسرک فرود آمد. صدای جیغش به هوا خاست:
- آخ!... درد .... داره... آآآآی!... نزن!
تیموتئوس بی‌تأمل شلاق را بالا می‌برد و بر تن پسرکی که او را از خون خویش نمی‌دانست، فرود آورد. پسری که با به دنیا آمدنش نحوست را به زندگی او آورده بود. باعث شده بود که او النورا را با دستان خودش بکشد. مگر او چه کم داشت که همسر زیبارویش به سراغ ویلسمان رفته بود؟ هر چه می‌گذشت نفرت درونش شعله‌ور تر می‌شد و با قدرت بیشتری شلاق را بر تن آن پسرک نحس...

Kuroyami · 6/12/25

تیموتئوس صورت باریک و رنگ‌پریده‌اش را مالید و دست به سینه شد:
- من به جای پدرم روی تخت نشسته بودم. به خاطر حرف اطرافیان من هم به ویلسمان مشکوک شده بودم. به نظرم اونا درست می‌گفتن. ویلسمان داشت از همه‌مون انتقام می‌گرفت. من بدون تحقیق دستور تبعید بیست ساله‌ی اون رو دادم.
نگاه اندوهناک تیموتئوس روی یولیان برگشت:
- وقتی که ویلسمان برگشت، تو تازه یادگرفته بودی تاتی‌تاتی راه بری. من تازه احساس خوشبختی کرده بودم. وقتی که اون برگشت حس می‌کردم که زندگی بیرون از این عمارت امن اون رو قوی‌تر کرده. یه جورایی احساس ناامنی می‌کردم و سعی داشتم که روز به روز قوی‌تر بشم.
تیموتئوس برگشت و آرنج‌هایش را روی سنگ خاکستری سرد نهاد. نسیم شبانگاهی موهای بلند سیاهش را در هم آمیخت. سرش را پایین آورد و نگاهش را به...

Kuroyami · 6/12/25

سرش را چرخاند. چشمان زیبای آبی‌اش به یکباره گر گرفتند و همانند دو ذغال گداخته از دل جهنم سر برآوردند. صدایش دو رگه گشت:
- اما فکر نکن من اشتباه پدرم رو تکرار کنم و بهت اجازه بدم که بزرگ بشی و بشی موی دماغ. همون روزی که یولیان بمیره تو هم باهاش جون می‌دی!
صدای قهقهه‌ی آرام و لطیفش در دل شب پیچید. بال‌های زردش را بر هم کوفت و در میان ستارگان درخشان به پرواز درآمد.
***
یک هفته بعد

صدای جیرجیرک‌های داخل حیاط روی اعصاب ویلسمان راه می‌رفت. روی میز مهمانی دستش را دراز کرد و سرش را روی آن نهاد. با نوک انگشت روی لبه‌ی جام مفرغی‌اش بازی کرد. تمرکزش را از روی جام برداشت و به جایگاه تیموتئوس چشم دوخت. تیموتئوس درست در بالای سه پله و پشت میز اختصاصی نشسته بود و با پسر و همسر جدیدش خوش و بش...

Kuroyami · 6/12/25

عادت شنیعی بود. معمولاً قربانیانش شامل دختران و زنان جوان می‌شدند. ویلسمان آن زنان و دختران بیچاره را در تاریکی غروب میان جنگل رها می‌کرد و همانند حیوانی درنده آهسته و پیوسته به تعقیب و ترساندن آن‌ها می‌پرداخت؛ تا جایی که قربانی از فرط نومیدی و دهشت بی‌اراده روی زمین می‌افتاد و تسلیم مرگش می‌شد. زیر لب زمزمه کرد:
- مرد بی‌نوا! اول زنش و حالا هم پسرش.
از روی صندلی چوبینش برخاست و آرام تالار را با نگاهی کشدار و پر افسوس به تیموتئوس، ترک گفت.
***
برج زندان

در سلول باز شد و یولیان مبهوت به داخل سلول پرت گشت. نگاهی خصمانه به نگهبان‌ها انداخت:
- این یه پاپوشه! من کاری نکردم!
نگهبان‌ها در را بی‌هیچ حرف اضافه‌ای بستند و رفتند. صدای غل و زنجیر آشنایی، یولیان چسبیده به در پولادین را به خود...

Kuroyami · 6/12/25

یولیان از درد و بدبختی روی کف زندان دو زانو نشسته بود. افکار درمانده‌اش همانند موج دریا به هر سو می‌غریدند. دستان استوارش به عنوان تکیه‌گاه روی زمین صاف ایستاده بود. صدای دور شدن قدم‌های ویلسمان در گوش‌های نوک تیزش می‌پیچید.لب گزید و با اضطراب به برادر کوچک بی‌گناهش نگاهی انداخت. نقشه‌ای دیوانه‌وار مخش را می‌جوید. نگاه سیاه سرگشته‌اش، او را سمت ریجس کشاند:
- گوش کن ریجس! فردا هر اتفاقی هم که افتاد تو باید فرار کنی!
چشمان گود رفته‌ی ریجس پر از حس ترس شد:
- اما... داداش!
یولیان با دستانش دو طرف صورت لاغر و چرک ریجس را گرفت. چشمان سیاهش پر از برق امید بود:
- ریجس! خواهش می‌کنم. فردا من رو اعدام می‌کنن. بعید نیست که جفتمون رو جلوی نور آفتاب بسوزونن.
ریجس خوب معنای سوختگی با نور آفتاب را...

Kuroyami · 6/12/25

طولی نکشید که ریجس در میان سربازان پدرش محاصره شد. دندان‌هایش را روی هم فشرد. چیزی از درونش به طغیان افتاده بود. چیزی که تمام این سال‌ها سرکوب می‌شد. جادو همراه با خشم در رگ‌های تنش غرید و پیش رفت. چشمانش را بست و با درد تمام احساساتش را بیرون ریخت.ویلسمان در طبقه‌ی پایین به چهارچوب در تکیه زده بود. با آن چشمان آبی بی‌احساس، پسرک را زیر نظر داشت.
پسرکی که تنها با نعره‌اش باعث شده بود که زمین بلرزد. تمام بدن ویلسمان برای فرار و نجات خود ضجه می‌زد. درست در لحظه‌ی آخر به حرف غریزه‌اش گوش نمود و پا به فرار گذاشت. ساقه‌های سرخ و پر از خار از درون زمین بیرون زدند.ریجس چشمان سرخش را گشود. مردمک چشمانش به باریکی یک خط بدل گشته بودند. نعره‌ی پر درد دیگری سر داد.
ساقه‌های خار یکی پس از دیگری...

Kuroyami · 6/12/25

ریجس تا جایی که توانست از آن سربازان دور شد. ساعتی در آن جنگل سرسبز سرگردان بود. گهگداری صدای بغبغوی قرقاولی را می شنید اما موفق به صید آن پرندگان تیز و هشیار نمی‌شد. با خستگی چشمان آبی‌اش را در حدقه چرخاند. تشنگی لب‌های سرخش را چاک داده بود. هوا را آهسته بویید. بوی آب شامه‌اش را نوازش می‌داد.لنگ لنگان از تپه‌ی پر از درخت بالا رفت.
نگاه خمار خسته‌اش به دریاچه‌ی کوچک میان جنگل افتاد. از روی خاک به پایین لیز خورد تا به دریاچه‌ی کوچک رسید. نیلوفر‌های سفید و صورتی دور تا دور دریاچه را در آغوش گرفته بودند. با احتیاط به دریاچه‌ی جنگلی نزدیک شد.مساحت آن دریاچه تقریبا صد و پنجاه متری می‌شد که درختان از هر طرف بر کناره‌های دریاچه سایه افکنده بودند. ریجس آهسته و خمیده جلو رفت.
رد دست و پاهایش...

Kuroyami · 6/12/25

سیاهچال قصر ماه خونین

مارینوس سطل آب را برداشت و روی فافنیر بیهوش ریخت. فافنیر با هین بلندی به هوش آمد. با نفس نفس نگاهی خسته و درمانده از میان موهای خیس بهم ریخته‌اش به مارینوس انداخت. هیچ‌گاه تا به آن روز از آن اسنیک‌پایر دورو منزجر نشده بود. مارینوس لبخندی سرد زد:- شب بخیر مشاور! می‌بینم که خواب خوبی داشتی!فافنیر با ضعف روی پاهایش ایستاد.
دستانش را از دو طرف با زنجیر نقره به سقف سنگی سلول مهار کرده بودند. فافنیر نفسش را با نفرت بیرون داد و جواب مارینوس را مسکوت گذاشت. مارینوس کت بلند گران‌قیمت ابریشمی‌اش را از تن بیرون آورد. کت را گوشه میز شکنجه نهاد. با لبخندی بازیگوش بر لب، آلات شکنجه را از نظر گذراند:
- هنوزم نمی‌خوای دست از مقاومت برداری؟
فافنیر تلخ‌خندی نیمه‌جان بر لبان...

برگزیده رمان خون کور: بال‌های سقوط | کورویامی کاربر انجمن یک رمان

نظرتون راجع به رمان؟

عالی

خوب

متوسط

افتضاح

شخصیت مورد علاقه‌تون؟

ریجس

سیریوس

میکایلا

مارکوس

هکتور

هریس

گاجوتل

آکامه

کیتو

رانمارو

هانا

دیدارا

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 21)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)