مشاعره مشاعره با حرف د

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دلم چون صخره محکم بود اما عشق کاری کرد
که این ویرانه مدت هاست محتاج مَرِمَت هاست...

 

[m.sina]

دلم چون صخره محکم بود اما عشق کاری کرد
که این ویرانه مدت هاست محتاج مَرِمَت هاست...

درون غنچه دل خارخاری کرده‌ام پیدا
همانا باز عشق گل‌عذاری کرده‌ام پیدا

به لب سرچشمه نوشی به قد سرو قباپوشی
به تن شایسته بوس و کناری کرده‌ام پیدا

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دردا که نگشت هر کسی محرم ما
اگاه نشد به دل ز بیش و کم ما
انی که نشاندمش سخن ها در گوش
دیدم که ز دور خنده زد بر غم ما

 

[Tahmine Arjmand]

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن
تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش

 

[m.sina]

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن
تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش

دیده را باز به دیدار که حیران کردیم
که خلل در صف جمعیت مژگان کردیم

غیر وحشت نشد از نشئه تحقیق بلند
می به ساغر مگر از چشم غزالان کردیم

 

[Tahmine Arjmand]

دیده را باز به دیدار که حیران کردیم
که خلل در صف جمعیت مژگان کردیم

غیر وحشت نشد از نشئه تحقیق بلند
می به ساغر مگر از چشم غزالان کردیم

من شرمنده از مسلمانی
شدم آن جا به گوشه‌ای پنهان

پیر پرسید کیست این؟ گفتند:
عاشقی بی‌قرار و سرگردان

گفت: جامی دهیدش از می ناب
گرچه ناخوانده باشد این مهمان

ساقی آتش‌پرست آتش دست
ریخت در ساغر آتش سوزان

چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش
سوخت هم کفر ازان و هم ایمان

 

[m.sina]

من شرمنده از مسلمانی
شدم آن جا به گوشه‌ای پنهان

پیر پرسید کیست این؟ گفتند:
عاشقی بی‌قرار و سرگردان

گفت: جامی دهیدش از می ناب
گرچه ناخوانده باشد این مهمان

ساقی آتش‌پرست آتش دست
ریخت در ساغر آتش سوزان

چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش
سوخت هم کفر ازان و هم ایمان

دل عشاق روا نیست که دلبر شکند
گوهری کس نشنیده است که گوهر شکند

بر نمی‌دارم از این در سر خویش ای دربان
صد ره از سنگ جفای تو گرم سر شکند

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دست و پایی می توان زد بند اگر بر دست و پاست

وای بر جــــان گــرفتـــــاری که بنـــدش در دل اسـت

 

[m.sina]

دست و پایی می توان زد بند اگر بر دست و پاست

وای بر جــــان گــرفتـــــاری که بنـــدش در دل اسـت

دیدن روی گل و سیر چمن نیست بهار
به‌خدا بی‌ رخ معشوق گناه است گناه

آن بهار است که بعد از شب جانسوز فراق
به هم آمیزد ناگه دو تبسم دو نگاه

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دیدن روی گل و سیر چمن نیست بهار
به‌خدا بی‌ رخ معشوق گناه است گناه

آن بهار است که بعد از شب جانسوز فراق
به هم آمیزد ناگه دو تبسم دو نگاه

دوست دارم شمع باشم در دل شب ها بسوزم
روشنی بخشم به جمعی و خودم تنها بسوزم