مشاعره مشاعره با حرف ی

[Deleted]

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند در رضای یار


گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ
بیند خطای خویش و نبیند خطای یار

یک بار حرفِ رویِ تواَم بر زبان گذشت
چون غنچه می‌دمد ز لبم بویِ جان هنوز

 

[m.sina]

یک بار حرفِ رویِ تواَم بر زبان گذشت
چون غنچه می‌دمد ز لبم بویِ جان هنوز

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

 

[Tara Motlagh]

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند

دیده‌ام خیره به ره ماند و نداد
نامه‌ای تا دل من شاد کند

 

[m.sina]

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند

دیده‌ام خیره به ره ماند و نداد
نامه‌ای تا دل من شاد کند

یک غزل بس نیست هجران تو را
کاش صد ها شعر و دیوان داشتم

 

[FakhTeh]

یک غزل بس نیست هجران تو را
کاش صد ها شعر و دیوان داشتم

یک زمانم بخدا بخش و ملامت کم گوی
کاین جگر سوخته موقوف زمانی دگرست

 

[Tara Motlagh]

یک زمانم بخدا بخش و ملامت کم گوی
کاین جگر سوخته موقوف زمانی دگرست

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند
یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند

 

[m.sina]

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند
یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند

یاد ها رفتند و ما هم می رویم از یادها
کی بماند برگ کاهی در میان باد ها

عاشقم دیوانه ام از خود ندارم خانه ای
عاشقان کی خانه دارند ای دل مگر دیوانه ای

 

[Tara Motlagh]

یاد ها رفتند و ما هم می رویم از یادها
کی بماند برگ کاهی در میان باد ها

عاشقم دیوانه ام از خود ندارم خانه ای
عاشقان کی خانه دارند ای دل مگر دیوانه ای

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که میخوانه ندارد

 

[m.sina]

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که میخوانه ندارد

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

 

[Tara Motlagh]

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه
روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد

یک حافظ کهنه، دو سه تا عطر، گل سر
رفت و همه دلخوشی‌ام یک چمدان شد