مشاعره مشاعره با حرف ن

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد
ای بسا خرقه که مُستوجبِ آتش باشد

 

[m.sina]

نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد
ای بسا خرقه که مُستوجبِ آتش باشد

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
که ما را بیش از این طاقت نمانده‌ست آرزومندی

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی
بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
که ما را بیش از این طاقت نمانده‌ست آرزومندی

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی
بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

نرم نرمک سوی رخسارش نگر
چشم بگشا چشم خمارش نگر

 

[m.sina]

نرم نرمک سوی رخسارش نگر
چشم بگشا چشم خمارش نگر

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز

در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت
جرعهٔ جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز

در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت
جرعهٔ جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

نور خود چیست؟ خندهٔ هستی

خنده ای از نشاط سرمستی

 

[m.sina]

نور خود چیست؟ خندهٔ هستی

خنده ای از نشاط سرمستی

نیست ماه و آفتابی آسمان عشق را
روشنی از آه باشد دودمان عشق را

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نور نورِچشم خود نور دلست
نور چشم از نور دلها حاصلست

باز نور نور دل نور خداست
کو ز نور عقل و حس پاک و جداست

نیش دوست از نیش عقرب بدتر است
پس بزن عقرب که دردش کمتر است

 

[m.sina]

نیش دوست از نیش عقرب بدتر است
پس بزن عقرب که دردش کمتر است

نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند
این چه نخلیست که دارد برگ جان پیوند

آه! از آن چشم که چون سوی من افگند نگاه
چاکها در دلم از خنجر مژگان افگند

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند
این چه نخلیست که دارد برگ جان پیوند

آه! از آن چشم که چون سوی من افگند نگاه
چاکها در دلم از خنجر مژگان افگند

نیلوفر و باران در تو بود
خنجر و فریادی در من
فواره و رؤیا در تو بود
تالاب و سیاهی در من...

 

[m.sina]

نیلوفر و باران در تو بود
خنجر و فریادی در من
فواره و رؤیا در تو بود
تالاب و سیاهی در من...

نور جان در ظلمت‌آباد بدن گم کرده‌ام
آه ازین یوسف‌ که من در پیرهن ‌گم کرده‌ام

وحدت از یاد دویی اندوه‌ کثرت می‌کند
در وطن ز اندیشهٔ غربت وطن گم کرده‌ام