در حال تایپ رمان پرینستون | زری کاربر انجمن یک رمان

[itszari]

دومینیکا، دستش را بر روی گونه‌ی ملتهبش کشید‌.
- پدرم قطعاً فکر همه جاش رو کرده. تو، توی فکر این چیزها نباش‌.
پرینستون، اخم ظریفی میان دو ابروانش جا خوش می‌کند. سپس؛ سرش را کج می‌کند و لب می‌زند:
- پس اون چهار نفر دیگه رو از کجا پیدا کنیم؟
دومینیکا، صورتش از درد ملتهب شده بود. چینی به بینی قلمی‌اش داد و گفت:
- شاید کسی از تونل فرار کرد. اگر تا فردا کسی پیدا نشد، تنها راهمون اینه که ما شش نفر با مار افعی نینازو بجنگیم. البته مار افعی نینازو، توی ملبورن خیلی باارزشه. پس از مرگش ممکنه مابقی مارها بهمون حمله کنه پس این ریسک بزرگیه!
پرینستون، دانه‌های عرق گرم از روی پیشانی‌اش لیز می‌خورد. با بلندی سر آستین لباسش، رد عرق را از پیشانی‌اش پاک کرد. سپس رو به گرالت لب می‌ورچاند:
- مشکل اون‌ها با...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

لئو، سرمای جان‌سوز هوا، مشامش را می‌آزرد. سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا آورد و رو به دومینیکا لب ورچید:
- پس چرا مردم کوهستان فرار نکردن؟
گرالت، بر روی تکه سنگی نشست و نگاهش به طرف لئو چرخ خورد. سپس؛ گفت:
- چون اون‌ها توی زندون که حالت قفس و دور تا دورش میله بود اسیر بودن. ولی ما یه جا مثل حالت قصر زندگی می‌کردیم. فرق بین ما و برده‌ها و اهالی محله ملبورن و هوبارت یه دنیا بود.
لئو، سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا آورد و چانه‌ی منقبضش را ماساژ داد و لب زد:
- چرا اون‌ها رو اسیر زندون کردن؟
گرالت، دستش رو روی چشمش قرار داد و اندکی آن را فشار داد و لب ورچید:
- برای این‌که برده هستن. توی زندون اسیرشون‌ می‌کنن‌ که فرار نکنن، بعضی از اون‌ها آدم‌خور هستن که توی یه زندون جدای دیگه اسیرن گاهی اگر کسی از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

نیشخندی مزین لبان لئو شد.‌ ژست مغرورانه‌ای گرفت و سپس گفت:
- پرینستون چون خیلی مغرور و خودخواه هست فکر می‌کنه جنجگوترین جنگجویانه و دیگه می‌تونه جون همه رو نجات بده!
پرینستون، اخم ظریفی میان دو ابروان پرپشت و شلاقی‌اش جای گرفت. سی*ن*ه ستبر کرد و گفت:
- کسی که جنگجو هست باید هم مغرور باشه!
دومینیکا، گوشه‌ی چشمش را مالید و گفت:
- الان زمانی نیست که بخوایم بسنجیم و ببینیم که کی جنگجو هست و کی نیست. فقط باید پرینستون رو تحویل مار افعی نینازو بدیم.
گرالت، لبان گوشتی‌اش را داخل دهانش کشید.
- اون‌ها دنبال من می‌گردن ولی چون من صورتم رو پوشوندم نتونسته چهره‌م‌ رو تشخیص بده.
پس من خودم رو به مار افعی نینازو تحویل میدم.
آندرومدا، نگاهش به طرف ابرهای شکننده که می‌رقصیدند چرخ خورد.
- پدر، همچین...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

گرالت به خوبی توانسته بود تا پرینستون را با حرف‌هایش قانع و مسلط و مغلوبش کند. پرینستون، طبق عادتش قولنج انگشتانش را شکاند و در انتهای کارش دستانش را در هم گره زد و گفت:
- اگر این‌طوری باشه، پس ظاهراً برگ برنده دست ماست و هیچ نگرانی‌ای نمی‌تونه ما رو تهدید کنه یا سد راه ما قرار بگیره.
دومینیکا، صورتش در هم فرو رفت. زیرا دوست نداشت پدرش به عنوان طعمه به دام موجودهایی که از هر چیز دیگری در این دنیا خطرناک‌ترند بیفتد. اما چاره چه است؟ جز این راهی ندارند. گرچه نمی‌تواند حقیقت را این بداند که پدرش جان خود را ببازد تا بلکه جان مردمان کشورش را نجات دهد، اما لااقل می‌تواند به این موضوع پی ببرد که اگر پدرش که پنجه‌ی گرگ دو سر است وارد تونل شود یا لااقل جلوی تونل بایستد و مارهای کوچک و بزرگی که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

گرالت، آب دهانش را با اضطراب بیشتری قورت داد، از روی تکه سنگ برخاست و با گام برداشتنش، تپش قلبش تندتر شد. مقابل لئو ایستاد. به دلیل قد بلندش صورت رنگ‌پریده‌اش تقریباً مماس صورت خشمگین و چشمان آتش‌بار لئو قرار گرفت. با این حال پنج شش سانتی، از او بلندتر بود، نگاهش در اعضای صورت لئو چرخ خورد. هر چه زمان می‌گذشت نگاهش به طرف اعضای صورت او دقیق‌تر میشد، ولی به نگاه‌هایش پایان داد و گفت:
- تا حدودی میشه گفت که آره میشه، اما شما که راه رو بلد نیستین و نمی‌دونین باید چطور شاه‌ماران رو خام کنین. با وجود این‌که دخترهام اون‌جا زندانی بودن، باز هم خیلی از رفتارهای شاه‌ماران رو نمی‌دونن، در نتیجه تنها شخصی که خیلی به شاه‌ماران نزدیک بوده و راز و نقطه ضعفش رو می‌دونه؛ اون من هستم.
پرینستون، چشمانش را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

گرالت، پرده‌ای از اشک چشمانش را پوشاند. به وسیله‌ی انگشتش رد اشک را پاک کرد و روی پاشنه‌ی پایش چرخید. دستان مردانه‌اش را بر روی صورت دومینیکا قرار داد و گفت:
- اگر من نرم، پس مردم چی میشن؟ می‌دونستی اگر ما به اون‌ها کمک نکنیم اون‌ها هم نمی‌تونن به ما کمک کنن؟ تنها امید اون‌ها من و شماها هستیم. پس بگو پدر لطفاً برو!
دومینیکا، انگشتش را زیر بینی قلمی‌اش کشید.
- باشه پدر، لطفاً برو.
بی‌اراده قطره‌ی سرکش اشکی از چشمانش لیز خورد و بدنش شروع به لرزیدن کرد. با لجاجت اشک‌های مزاحم را از روی صورتش کنار زد و با بغض بیشتری به ادامه‌ی حرفش افزود:
- لطفاً برو!
گرالت، با دقت، جزئیات صورت دومینیکا و آندرومدا را از نظر گذراند و دستش را بالا آورد و با دخترانش وداع کرد. پس از آن لب زد:
- تموم ابزارها و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[itszari]

دومینیکا، گوشه‌ی سرش را خاراند و لب زد:
- آره، زمانی که ما به طرف تونل بریم توی مسیر میمون‌های هلندی هستن که پشت سر ما میان. اگر توی دریا بیفتیم یا زمین بخوریم اون‌ها ما رو اسیر خودشون می‌کنن و شاه‌ماران ما رو توی تونل زندانی می‌کنه. پس باید خیلی مواظب خودتون باشین.
پرینستون، دستانش را مشت کرد و پارچه‌‌ی لطیف پیراهنش را در بین انگشتانش، فشرد. گوشه‌ی چشمش را مالید و گفت:
- پس ظاهراً راه خیلی‌خیلی سختی رو در پیش داریم. امیدوارم که همگی صحیح و سالم به تونل برسیم.
آرنولد که تمام وقت ساکت مانده بود و تنها با تیله‌های آبی رنگش آن‌ها را از نظر می‌گذراند. بالاخره سکوتش را شکست و لب از لب گشود:
- ما برای چی داریم به تونل می‌ریم؟
دومینیکا، چند سنگ ریزه از کنار سنگ‌های بزرگ برداشت و گفت:
- برای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.