داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه زوالِ رویا | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

کد داستان: 595
ناظر: -Ennui
هوالحق
نام داستان کوتاه: هومرگ
نویسنده: دیاناس(ماهی‌قرمز)
ژانر: اجتماعی، فانتزی

خلاصه:
ذهنی آغشته به اتفاقات سبک و سنگین روزانه، توهمات خونینی در ذهن می‌پروراند و گرفتار خواب‌هایی نامعلوم می‌شود. سرانجام مرز حقیقت و رویا را گم می‌کند، تسلیم سرنوشت شده و مقابل ظلمت شب، سر فرود می‌آورد.​

 

[Ash;]

"والقلم و مایسطرون"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

مقدمه:
چشم‌هایم را شوربختی به انحطاط می‌اندازد و خون‌های متراکم و مستتر، میانه‌ی رگ و پی مغزم را راکد می‌کند. حوالی مرا دود سرد و سمیِ پژمردگی به تملک درآورده. چندی‌ست که بیمارم. بیمار سکوت!​

 

[ماهی قرمز؛]

نور سفید و مشعشع خورشید پلک‌های دردناکم را از هم گشود. پلک زدم و باز هم پلک زدم. چیزی در ذهن نمی‌غلتید، فقط می‌دانستم رها شده بودم، جایی میان خیابان، لابه‌لای بناهای کشیده و رسای شهر رها شده بودم. آسمانِ عصر، نیمه ابری و خاکستری بود.
سرجایم نشستم. باد سردی وزید و تنم میان دست‌هایم به آغوش کشیده شد. نگاهم بی‌اختیار به لباس‌هایم افتاد. لباس خواب‌های اهدایی مادر را وسط شهر پوشیده بودم؟ شهری که خالی از سکنه بود.
نگاهم به چراغ قرمزی که چند متر آن‌طرف‌تر، بر سر چهارراه نصب شده بود، نشست. بی‌هدف خاصی رنگ عوض می‌کرد و دقیقه‌ای یک بار، روی دیگرش را نمایان می‌کرد. جدول‌های دوطرف خیابان به رنگ‌های مسخره‌ی زرد و سبز آغشته بودند و رنگ مشکیِ آسفالت، تازه بودنش را به سرم می‌کوبید.
درختان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

تق‌، تق، تق، تق!
صدای پاشه‌ی کفش‌های سرخ‌رنگی که مقابلم به سرامیک‌های سفیدرنگِ سرد و سخت برخورد می‌کرد، پلک‌هایم را مرتباً به آغوش یک‌دیگر می‌فرستاد. این‌جا چه می‌کردم را دقیق نمی‌دانستم؛ اما می‌دانستم جبر مادر را نمی‌توانستم ندید بگیرم. انگشتان کشیده‌ام را به هم قلاب کردم. آخرین باری که رنگ لاک را به خود دیده بودند، چند هفته‌ی پیش بود و حال، از آن رنگ مشکی، تکه‌هایی بدریخت و کج و معوج باقی مانده بود.
باد سردی که می‌وزید را به تن، لمس می‌کردم. منشیِ دیوانه‌ی خانم دکتر در هوای سرد زمستان، پنجره‌ی مطب را باز گذاشته بود.
دست‌هایم را داخل جیب نسبتاً بزرگ پالتوی قهوه‌ایم پنهان کردم. گرما را دوست نداشتم؛ اما برای انجام کارهایم، دستانِ سر شده‌ام یاری نمی‌کردند.
- خانوم سمیع...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

بی‌اختیار از جای برخاستم. نگاهم زمینِ صاف و تمیز را جارو می‌کرد. پلک زدم، دوباره پلک زدم و دوباره. سفیدیِ سرامیک‌های کف مطب چشمانم را می‌زد. دست‌هایم هنوز هم گرمای مطبوع جیب‌های پالتو را به دوش می‌کشید.
- خانوم سمیع بفرمایید داخل.
صدای جیغ و نازکش را دوست نداشتم. کیلوکیلو عشوه خرجِ منِ بیمار می‌کرد که چه؟ زن دیوانه!
قدم‌هایم ربات‌وارانه صندلی‌های تک و توک پر شده را رد کرد، از میز چوبی و مستطیلیِ منشی که با یک سالنامه، لیست و چند خودکار تزئین شده بود، گذشت و دست راستم روی دست‌گیره‌ی اتاق دکتر گذاشته شد.
سردیِ دست‌گیره‌ی در انگار کمی ذهن مشوشم را به خود آورد. دست چپم را روی شلوار آبیِ پررنگ جینم کشیدم و با نگاهی سرسری به نیم‌بوت‌های قهوه‌ایم در را باز کردم و داخل شدم.
بوی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

نگاهم را از کتاب‌خانه‌ی کوچکش که جایی در اواسط دیوار سمت راست قرار داشت، گرفتم و به او دادم. اویی که لبخند، جزء جدانشدنی صورتش بود. لب‌های باریکش امروز رنگ رژِ سرخ را به خود گرفته بودند و چشمای کشیده و سبزرنگش یه یمن حضور خط چشم، زیباتر از هروقت دیگری روی پوست سفیدش می‌نمود.
خودکار را میان انگشتانش تکان داد که نگاهم را از روپوش سفیدش گرفتم و به چهار صندلی چرمی مقابل میزش دادم. میزِ شیشه‌ای که وسط صندلی‌ها قرار داشت، لکی با خود به دوش نمی‌کشید.
- بشین یلداجان!
بی‌حرف، قدم‌هایم را جلو گذاشتم. می‌خواستم بروم. بروم و میان آغوش گرم پتویم قرار گیرم؛ اما گرفتار این بازیِ احمقانه شده بودم.
- خب، خوبی؟ تغییری حاصل بوده؟
نگاهم را از ابروهای کمانی و زیبایش گرفتم و با انداختن سرم به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

- پاشو یلداجان!
صدایش، سرم را وادار به بلند شدن کرد. نگریستمش. نمی‌توانستم فکِ وامانده‌ام را تکان داده و بگویم، «پس مامان چه؟» تنها نگاهش کردم. خط نگاهم را خواند و پلکِ مطمئنی زد:
- من با مامان صحبت می‌کنم. شما می‌تونی بری.
لب‌های خشکم را با زبان، تر کردم و از جای برخاستم. من آمده بودم. بقیه‌اش به من ارتباطی نداشت. قدم‌های آمده را بازگشتم، در را باز کردم و از اتاق خارج شدم. مکثی کردم. پرده‌ی حریر آبی‌رنگ سالن در میان دستان باد، با نشاط می‌رقصید. سر چرخاندم. خبری از منشی نبود. تکانی به جسم خشک شده‌ام دادم و از مطب خارج شدم. قدم‌هایم سالن مثلثی شکل را رد کرد و دستم دکمه‌ی دایره‌ای شکل و فلزیِ آسانسور را فشرد. نگاهم باز هم زمین را جارو می‌کرد. سنگینی گوشی را تحمل نمی‌کردم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

با حس ایستادن آسانسور و باز شدن در، نگاه از رنگِ پریده و گودیِ زیر چشم‌هایم گرفتم و به سمت بیرون قدم برداشتم. از زمین پوشیده‌ با سرامیک‌های کرم‌رنگ گذشتم، پله‌های مرمر مشکی‌رنگ را رد کردم و جایی کنار خیابان ایستادم. مادر را دیدم که آن‌طرف خیابان شلوغ، سوار بر ماشین ۲۰۶ سفیدرنگش ایستاده و منتظر من بود.
خیرگی نگاهش را به تن فرسوده‌ام می‌دیدم و پرسش نگاهش از همان دور به چشم می‌خورد. نگاهی به اطراف انداختم و با اطمینان از دور بودن ماشین‌ها، خیابان را طی کردم.
در ماشین را باز کرده و روی صندلی گرم و نرم فرود آمدم.
- چرا زود اومدی یلدا؟
پلک زدم و نگاه خسته‌ام را از روبه‌رو، به چشمان میشی‌اش دوختم. دوست نداشتم دهانم را به صحبت باز کنم؛ اما چاره‌ای هم نبود.
- خانوم دکتر گفت. گفت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.