برگزیده رمان رقصنده با گرگ‌ها | مریم علیخانی نویسنده انجمن یک رمان

[maryamalikhani]

- من هیچ حرفی ندارم، یعنی چاره‌ای ندارم، ولی ترسیدم، اگر پلیس بفهمه چی؟ یکی از اون پسرها اگه بره ازمون شکایت کنه چی میشه؟
آوش، چانه‌اش را با انگشت کوچک می‌خاراند و همزمان به فکر فرو می‌رود و اندکی بعد با صدایی کاملاً آهسته می‌گوید:
- نترس سدنا، هیچ دلیلی نداره که کسی بخواد شکایت کنه. اونا انقدر ترسیدن که عمراً نمی‌رن سراغ پلیس، در ضمن این دیگه آخریشه بهت قول می‌دم.
لب‌هایم را می‌مکم و با چهره‌ای در هم می‌گویم:
- این آخری از همه بدتره، کیارش؛ برادرته. شما این جا به من پناه دادید، من چه طور می‌تونم خوبی شما رو این‌جوری با بدی جواب بدم؟ اصلاً تو واسه چی به کیارش شک داری؟
- شک ندارم، یقین دارم کار خودشه، کینه‌ی اونم مثل مادرش شتریه، سر این قضیه از ما بد کینه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[maryamalikhani]

- من که بهت گفتم دیگه چاره‌ای ندارم جز این که بهت اعتماد کنم و تا آخرشم وایسم. اما الان مشکل من نیستم، مشکل شریکمه.
ابروهایش بالا می‌پرد و با نگران می‌گوید:
- شریک؟ شریک دیگه چه صیغه‌ایه؟ تو به کسی از این ماجرا مگه حرفی زدی؟
- نه بابا، منظورم شریکم توی باشگاه‌ست. من که این همه پول نداشتم که بتونم همچین ملکی رو برای باشگاه اجاره کنم، مجبور بودم با یکی شریک بشم دیگه... .
- خب این چه ربطی به کارمون داره؟
- مثل این که اصلاً متوجه نیستی، باشگاه پلمپ شده، من یه مدته نمی‌تونم کار کنم، اجاره‌ام عقب افتاده، حتی پول آب و برق اونجا هم توی این چند وقت نتونستم پرداخت کنم، خب اونم دیده خبری از من نیست، رفته باشگاه و همه چیز رو فهمیده الانم دنبال پولشه.
آوش، پوزخند می‌زند...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[maryamalikhani]

کیارش یک طور خاصی نگاهم می‌کند، پیش‌دستی می‌کنم و می‌گویم:
- والا اون عطری که میگن قاتل به قربانی‌ها می‌زنه، خداتومن قیمتشه. اصلاً به جیب ما نمی‌خوره، ما از این پولا نداریم بخوایم عطر فلان تومنی بزنیم به خودمون، چه برسه این که عطر رو بزنیم به مقتول. تازه مازیار مگه چه دشمنی با بچه‌های باشگاه داشته که بخواد همچین کاری بکنه؟ بالاخره انگیزه هم مهمه دیگه مگه نه؟
ناباورانه ابرو بالا می‌دهد:
- چی بگم والا؟ من به مازیار شک ندارم، ولی موندم چرا پلیس نمی‌تونه این آدم رو پیدا کنه؟ به نظر اونقدرها هم باهوش نمیاد، بالاخره باید یه جایی یه ردی از خودش بذاره، همین عطر؟ شاید اصلاً برای رد گم کردن باشه... نمی‌دونم من که دیگه گیج شدم، فقط خسته‌ام. دیگه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[maryamalikhani]

کیارش، یک طور عجیبی نگاهم می‌کند که برای لحظه‌ای ته دلم خالی می‌شود، کمی جلوتر می‌آید و با لحن محکمی می‌پرسد:
- اسم و آدرسش؟
کمی مکث می‌کنم. برای آدرس دادن هنوز مردد هستم اما کیارش چنان قاطعانه نگاهم می‌کند که راه بر روی همه تردیدهایم می‌بندد، سعی می‌کنم دست به سرش کنم اما با همان قاطعیت دفعه قبل می‌پرسد:
- یه اسم یا آدرس به من بده، فقط یه اسم بگو و خلاصم کن، چرا هیچی نمی‌گی؟ الان اگه حرفی نزنی شاید فردا دیر باشه، پای حیثیت و آبروی هوردخت وسطه، خواهش می‌کنم اگر چیزی می‌دونی قبل از هر کسی به من بگو...
با مِن‌مِن می‌گویم:
- آخه من مطمئن نیستم، فقط گهگاهی از وسط پچ‌پچ‌هاش با سایه و بقیه، یه چیزهایی دست و پاشکسته حالیم می‌شد ولی نمی‌دونم چقدر درسته...
از این که نگاهش کنم، شرم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[maryamalikhani]

کیارش
***
از شیشه مه‌گرفته‌ی ماشین آوش، نگاهی به خیابان باران زده‌ی ولیعصر می‌اندازم. قطرات درشت باران پاییزی پشت هم و سیل‌آسا بر شیشه می‌کوبد و دلم را لبریز از قصه می‌کند. کاش مجبور به کاری که دلم نمی‌خواهد انجامش دهم نبودم!
آوش، آهسته، تنه‌ای به کتفم می‌زند و با لبخند خاصی می‌گوید:
- بدجوری توی لاک خودتی؟ خبریه؟
نیم نگاهی به عابرانی که در پیاده‌رو خیابان خیس و باران‌خورده، با سرعت از کنار هم عبور می‌کنند، می‌اندازم و با بی‌میلی، شانه بالا می‌اندازم و می‌گویم:
- لندن هنوز خیلی کار داشتم، اگه بابا اصرار نمی‌کرد، به این زودی برنمی‌گشتم. همه کارها انگار اونجا بهم گره خورده، فکرم رو درگیر کرده.
آوش، پوزخند دندان نمایی می‌زند و می‌گوید:
- اووه، کی می‌ره این همه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.