مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[m.sina]

شاه فلک چو بنگرد طلعت ماه پیکرت
ذره صفت در او فتد بر سربامت از هوا

این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند
هر یک بغمزه پردهٔ خلقی دریده‌اند

از شیر و سلسبیل مگر در جوار قدس
اندر کنار رحمت حق پروریده‌اند

 

[بَهآرنارنج]

این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند
هر یک بغمزه پردهٔ خلقی دریده‌اند

از شیر و سلسبیل مگر در جوار قدس
اندر کنار رحمت حق پروریده‌اند

درد محبت، درمان ندارد
راه مودت، پایان ندارد

از جان شیرین ممکن بود صبر
اما ز جانان امکان ندارد​

 

[m.sina]

درد محبت، درمان ندارد
راه مودت، پایان ندارد

از جان شیرین ممکن بود صبر
اما ز جانان امکان ندارد​

دم ز مهرتو زنم گر نزنم تا به ابد
که دلم مهر تو در عهد ازل ورزیدست

هر چه در باب لب لعل تو گوید خواجو
جمله در گوش کن ای دوست که مرواریدست

 

[بَهآرنارنج]

دم ز مهرتو زنم گر نزنم تا به ابد
که دلم مهر تو در عهد ازل ورزیدست

هر چه در باب لب لعل تو گوید خواجو
جمله در گوش کن ای دوست که مرواریدست

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت​

 

[m.sina]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت​

تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد
کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد

بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت
ابر در چشم جهان بین ثریا افتاد

 

[بَهآرنارنج]

تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد
کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد

بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت
ابر در چشم جهان بین ثریا افتاد

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
که نماندست کنون طاقت بیداد مرا

 

[Nazanin_N]

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
که نماندست کنون طاقت بیداد مرا

اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم
بگشای لب که چشمهٔ حیوان من شوی

 

[m.sina]

اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم
بگشای لب که چشمهٔ حیوان من شوی

یاد باد ان که به روی تو نظر بود مرا
رخ و زلفت عوض شام و سحر بود مرا
یاد باد ان که نظاره رویت همه شب
در مه چارده تا روز نظر بود مرا

 

[Aydindot]

اگر سرم برود در سر وفای شما
ز سر برون نرود هرگزم هوای شما

بخاک پای شما کانزمان که خاک شوم
هنوز بر نکنم دل ز خاک پای شما

 

[m.sina]

اگر سرم برود در سر وفای شما
ز سر برون نرود هرگزم هوای شما

بخاک پای شما کانزمان که خاک شوم
هنوز بر نکنم دل ز خاک پای شما

اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند
از ره میکده بر بام سماوات آیند

تا ببینند مگر نور تجلی جمال
همچو موسی ارنی گوی به میقات آیند