مشاعره مشاعره با اشعار صائب تبریزی

[m.sina]

تا چه خونها در دل مردم به بیداری کند
چشم مخموری که خون عالمی در خواب ریخت
ننگ هستی از سرم تیغ شهادت برگرفت
پیش دریا گرد راه از خویشتن سیلاب ریخت

تازه دارد دل من خار و خس مژگان را
این سفالی است که سیراب کند ریحان را

پاس دل دار که تا دانه نگردد سرسبز
نرود قطره آبی به گلو دهقان را

 

[فلورا.]

تازه دارد دل من خار و خس مژگان را
این سفالی است که سیراب کند ریحان را

پاس دل دار که تا دانه نگردد سرسبز
نرود قطره آبی به گلو دهقان را

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم
گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود
ما نوبت خود را گذراندیم و گذشتیم!

 

[m.sina]

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم
گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود
ما نوبت خود را گذراندیم و گذشتیم!

مایه اصل و نسب در گردش دوران زر است
هر کسی صاحب زر شد از همه بالاتر است
دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد چونکه او بالاتر است

 

[فلورا.]

مایه اصل و نسب در گردش دوران زر است
هر کسی صاحب زر شد از همه بالاتر است
دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد چونکه او بالاتر است

تیرگی آفاق را از دل به آب زر بشوی
تا سرت گرم است چون خورشید از جام حیات:/

 

[m.sina]

تیرگی آفاق را از دل به آب زر بشوی
تا سرت گرم است چون خورشید از جام حیات:/

تو پنداری دل خوش در جهان بسیار می باشد
زصد گوهر درین دریا یکی شهوار می باشد

زغیرت پیر کنعان چشم بندی می کند، ورنه
متاع یوسفی در هر سر بازار می باشد

 

[matieh]

در گذر از قرب شاهان عمر اگر خواهی، که خضر
یافت عمر جاودان تا شد ز اسکندر جدا

 

[m.sina]

در گذر از قرب شاهان عمر اگر خواهی، که خضر
یافت عمر جاودان تا شد ز اسکندر جدا

از فکر زلف یار رهایی امید نیست
سودای او شبی است که صبحش پدید نیست

باشد نصیب بی ثمران حسن عاقبت
شیرازه نبات به جز چوب بید نیست

 

[فلورا.]

از فکر زلف یار رهایی امید نیست
سودای او شبی است که صبحش پدید نیست

باشد نصیب بی ثمران حسن عاقبت
شیرازه نبات به جز چوب بید نیست

تا خویش را به کوچه گوهر رسانده‌ایم
صد بار رشته نفس ما گسسته است

داغم ز شوخ چشمی شبنم که بارها
از برگ گل به دامن ساقی نشسته است

 

[m.sina]

تا خویش را به کوچه گوهر رسانده‌ایم
صد بار رشته نفس ما گسسته است

داغم ز شوخ چشمی شبنم که بارها
از برگ گل به دامن ساقی نشسته است

تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا
جوهر دیگر بود در گوهرافشانی مرا
چون نباشم یک سر و گردن بلند از آفتاب؟
می کند زخم تو بر گردن گریبانی مرا

 

[فلورا.]

تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا
جوهر دیگر بود در گوهرافشانی مرا
چون نباشم یک سر و گردن بلند از آفتاب؟
می کند زخم تو بر گردن گریبانی مرا

از شکست آرزو هر لحظه دل را ماتمی است

عشق کو، کاین شیشه‌ها را جمله یکجا بشکند؟

کشتی ما چون صدف در دامن ساحل شکست

وقت موجی خوش که در آغوش دریا بکشند