مشاعره مشاعره با اشعار احمد شاملو

[Samira-M]

خوابید آفتاب و جهان خوابید
از برجِ فار، مرغکِ دریا، باز
چون مادری به مرگِ پسر، نالید.
گرید به زیرِ چادرِ شب، خسته
دریا به مرگِ بختِ من، آهسته.
سر کرده باد سرد، شب آرام است.

 

[m.sina]

مشاهده فایل‌پیوست 488130
خوابید آفتاب و جهان خوابید
از برجِ فار، مرغکِ دریا، باز
چون مادری به مرگِ پسر، نالید.
گرید به زیرِ چادرِ شب، خسته
دریا به مرگِ بختِ من، آهسته.
سر کرده باد سرد، شب آرام است.

تو را و مرا بی‌من و تو
بن‌بست خلوتی بس
که حکایت من و آنان
غمنامه‌ی دردی مکرر است

 

[Samira-M]

تو را و مرا بی‌من و تو
بن‌بست خلوتی بس
که حکایت من و آنان
غمنامه‌ی دردی مکرر است

تا آخرین ستاره ی شب بگذرد مرا
بی خوف و بی خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،

بیدار می نشینم در سردچالِ خویش
شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم

 

[m.sina]

تا آخرین ستاره ی شب بگذرد مرا
بی خوف و بی خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،

بیدار می نشینم در سردچالِ خویش
شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم

من آن خاکستر سردم که در من
شعله‌ی همه عصیان‌هاست
من آن دریای آرامم که در من
فریادِ همه توفان‌هاست

 

[Samira-M]

من آن خاکستر سردم که در من
شعله‌ی همه عصیان‌هاست
من آن دریای آرامم که در من
فریادِ همه توفان‌هاست

تا دوردستِ منظره، دشت است و باد و باد
من بادْگردِ دشتم و از دشت رانده ام

 

[-PANAHツ]

تا دوردستِ منظره، دشت است و باد و باد
من بادْگردِ دشتم و از دشت رانده ام

مطلب از این قرار است :
چیزی فسرده است و نمی سوزد
امسال
در سینه
در تن ام!

 

[Samira-M]

مطلب از این قرار است :
چیزی فسرده است و نمی سوزد
امسال
در سینه
در تن ام!

می کشم پای بر این جاده ی پرت
می زنم گام بر این راهِ عبوس.

پای پُرآبله دل پُراندوه
از رهی می گذرم سر در خویش

 

[-PANAHツ]

می کشم پای بر این جاده ی پرت
می زنم گام بر این راهِ عبوس.

پای پُرآبله دل پُراندوه
از رهی می گذرم سر در خویش

شکنجه ی پنهان سکوت ات را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه یی بیهوده می خوانید
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهوده گی نیست

 

[Samira-M]

شکنجه ی پنهان سکوت ات را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه یی بیهوده می خوانید
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهوده گی نیست

تا صبح زیرِ پنجره ی کورِ آهنین
بیدار می نشینم و می کاوم آسمان
در راه های گم شده، لب های بی سرود
ای شعرِ ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

 

[m.sina]

تا صبح زیرِ پنجره ی کورِ آهنین
بیدار می نشینم و می کاوم آسمان
در راه های گم شده، لب های بی سرود
ای شعرِ ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان‌که ببینی
یا چیزی چنان‌که بدانی
من درد مشترکم
مرا فریاد کن