مشاعره مشاعره با اشعار احمد شاملو

[m.sina]

در این روز دبستان بسته
و خش‌خش نخستین برف سنگین‌بار
بر آدمک سرد باغچه
در این روز بی‌امتیاز
تنها
مگر
یکی کودک بودن

نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم
مرا فریاد کن

 

[بَهآرنارنج]

نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم
مرا فریاد کن

نان شادی ام را با تو قسمت می کنم
به کنارت می نشینم و
بر زانوی تو اینچنین به خواب می روم

 

[m.sina]

نان شادی ام را با تو قسمت می کنم
به کنارت می نشینم و
بر زانوی تو اینچنین به خواب می روم

من مرگ خویشتن را
با فصل ها در میان نهادم و
با فصلی که می گذشت
من مرگ خویشتن را
با برف ها در میان نهادم و
با برفی می که می نشست

 

["KÁlON]

من مرگ خویشتن را
با فصل ها در میان نهادم و
با فصلی که می گذشت
من مرگ خویشتن را
با برف ها در میان نهادم و
با برفی می که می نشست

با پرنده ها و
با هر پرنده که در برف
در جُستجوی چینه‌ای بود.
با کاریز و
با ماهیانِ خاموشی.

 

[بَهآرنارنج]

با پرنده ها و
با هر پرنده که در برف
در جُستجوی چینه‌ای بود.
با کاریز و
با ماهیانِ خاموشی.

یکی کودک بودن
«به ایسای شاعر»
یکی کودک بودن
آه!

 

["KÁlON]

یکی کودک بودن
«به ایسای شاعر»
یکی کودک بودن
آه!

یکی کودک بودن در لحظه‌ی غرشِ آن توپِ آشتی

و گردشِ مبهوتِ سیبِ سُرخ
بر آیینه.

 

[m.sina]

یکی کودک بودن در لحظه‌ی غرشِ آن توپِ آشتی

و گردشِ مبهوتِ سیبِ سُرخ
بر آیینه.

هزار معبد به یکی شهر
بشنو گو یکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی

 

["KÁlON]

هزار معبد به یکی شهر
بشنو گو یکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرم ناتوانی‌ خویش
درخت معجزه نیستم
تنها یکی درختم
نوجی در آبکندی
و جز اینم هنری نیست
که آشیان تو باشم
تختت و
تابوتت

 

[Samira-M]

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرم ناتوانی‌ خویش
درخت معجزه نیستم
تنها یکی درختم
نوجی در آبکندی
و جز اینم هنری نیست
که آشیان تو باشم
تختت و
تابوتت

تا آخرین ستاره ی شب بگذرد مرا
بی خوف و بی خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،
بیدار می نشینم در سردچالِ خویش
شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم،

 

["KÁlON]

تا آخرین ستاره ی شب بگذرد مرا
بی خوف و بی خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،
بیدار می نشینم در سردچالِ خویش
شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم،

شب در کمین شعری گمنام و ناسرود
چون جغد می‌نشینم در زیج رنج کور
می‌جویمش به کنگره‌ی ابر شب‌نورد
می‌جویمش به سوسوی تک‌اختران دور