مشاعره مشاعره با حرف خ

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا

خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد

 

[m.sina]

خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد

خیز تا از در میخانه تنبلی طلبیم
به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم.

 

[مارینا آروین]

خیز تا از در میخانه تنبلی طلبیم
به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم.

خوش می گریزی هر طرف از حلقه ما نی مکن

ای ماه برهم می زنی عهد ثریا نی مکن

 

[m.sina]

خوش می گریزی هر طرف از حلقه ما نی مکن

ای ماه برهم می زنی عهد ثریا نی مکن

خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
گرد آن خاکم که باد از کوی مه رویی برد

از هوا داری بجان جویم نسیم صبح را
تا سلامی از من بیدل به دلجویی برد

 

[مارینا آروین]

خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
گرد آن خاکم که باد از کوی مه رویی برد

از هوا داری بجان جویم نسیم صبح را
تا سلامی از من بیدل به دلجویی برد

خون دل ریخته ترک نگهی کو رستم

تا ز توران طلب خون سیاووش کنیم

 

[m.sina]

خون دل ریخته ترک نگهی کو رستم

تا ز توران طلب خون سیاووش کنیم

خم ابروی تو سر مشق کدام استاد است
که خرابات دلم در پی او آباد است

خم ابروی تورا دیدم و رفتم به سجود
صید را زنده گرفتن هنر صیاد است

 

[مارینا آروین]

خم ابروی تو سر مشق کدام استاد است
که خرابات دلم در پی او آباد است

خم ابروی تورا دیدم و رفتم به سجود
صید را زنده گرفتن هنر صیاد است

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

 

[m.sina]

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

خورشید پرستان رخ ان ماه ندیدند
دل یاوه نهادند که دلخواه ندیدند

هر کی دم ازو میزند و این همه دستان
زان روست که در پرده او راه ندیدند

 

[مارینا آروین]

خورشید پرستان رخ ان ماه ندیدند
دل یاوه نهادند که دلخواه ندیدند

هر کی دم ازو میزند و این همه دستان
زان روست که در پرده او راه ندیدند

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

 

[m.sina]

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خاطرت باشد کسی را خواستی مجنون کنی
زخم قدری بر دلش بگذار مرهم بیشتر