شاعرانه مجموعه اشعار سرمه‌ی گیتی | دیاناس شاعر انجمن یک رمان

[- ᴰᶦᵃⁿᵃˢ᜴]

نَبَردم
آتشی بی‌رنگ
جهانت
اخگرِ پرسوز
منِ حیران و بیچاره
به دام طعمه‌ام افتم

قرارم قلب سنگین‌ات
برآیندم شده قلبی
که از فرط تبِ عشقت
تمامش را به فقدان برد

من آن سرو بلندم که تمامش را تبرهایی به یغما برد
که از جنس خودش بودند
من آن نادانِ بی‌تکرار
که دل از کف رها کردم
و گشتم عاشق دشمن

تو آن دشمن که رحمت را
میان سطرسطر دفتر ایام گم کردی
و من را این‌چنین سفاک
درون آتشت سوختی

 

[- ᴰᶦᵃⁿᵃˢ᜴]

غمِ زیبای جهان
چشم ز جرمت بستم
غمِ زیبای جهان
دل ز صباحت بستم

منِ گیجِ به زمین خفته چه بر روی و رخ دلبر تو؟
خود شفا و منِ ناچیز که محتاج دعا

رنگ و رخت به رویِ خون
ترس دلم جزیل و سخت
زهر دلم کجا بری؟
کودکی از دیار بغض

صومعه‌ی دعای من
موج نشسته بر سرت
دوزخ سختِ آن نگاه
قلب و دلِ علیلِ من

بر دل تو اثر نکرد
ضجه و زاریِ تنم
رو به همان مهلکه‌ی سور و بساطِ خمر و دود

 

[- ᴰᶦᵃⁿᵃˢ᜴]

کفشِ دلم به پا زنم
سبزه‌ی بی‌مثال تو
قلب و تنم به جا برد شبنم پرصفای تو

گولِ دلت به چشم من
خود، عَلَمِ مهیب ناز
ترس، مرا کجا برد؟ سوی رهایی و نجات

قلبِ منِ نحیفِ پست
زیر غمت مچاله شد
رفتی و بی‌‌رجا روم، سمت تمامِ کربتم

 

[- ᴰᶦᵃⁿᵃˢ᜴]

گریستم که دلش سوز بگیرد برای من
سنگ بود دلش، بخندید و برفت
به پایش افتادم، شدم فرشی ز جنس خاک
پا پس کشید، بخندید و برفت
گل شدم که نوازش کند مرا
تیغ داشت تنم، زخمی برداشت دلش، بخندید و برفت
شدم آسمان برای در آغوش کشیدنش
زمین‌گیر شد و عاشق بخندید و برفت
خواستم شوم مرهمی برای دردش
تنش سالم، نیشخند به عشقم زد. بخندید و برفت
مردم برایش که نیم‌نگاهی کند مرا
بگفت: از مرده ترس دارم، بخندید و برفت