مشاعره مشاعره با اشعار سهراب سپهری

[فاطمه مقدم]

دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید با زن خوابید
زیر باران باید بازی کرد

دو سه تا کوچه و پس کوچه
و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

 

[H.Allahdadi]

دو سه تا کوچه و پس کوچه
و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.!

 

[فاطمه مقدم]

در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.!

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود گر نشود
حرفی نیست اما
نفسم می‌گیرد
در هوایی که نفس های تو نیست

 

[H.Allahdadi]

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود گر نشود
حرفی نیست اما
نفسم می‌گیرد
در هوایی که نفس های تو نیست

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است!

 

[m.sina]

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است!

تو میگذری زمان میگذرد
چه کنم با دلی که از تو
توان گذشتن نیست

 

[H.Allahdadi]

تو میگذری زمان میگذرد
چه کنم با دلی که از تو
توان گذشتن نیست

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است!

 

[m.sina]

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است!

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

 

[H.Allahdadi]

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

نوش.و حال، شب شده بود.
چراغ روشن بود.
و چای می‌خوردند.ـ چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.!

 

[m.sina]

نوش.و حال، شب شده بود.
چراغ روشن بود.
و چای می‌خوردند.ـ چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.!

یادشان دردل من قلبشان منزل من
صافى آب مرا يادتو انداخت رفيق
تو دلت سبز لبت سرخ
چراغت روشن...

 

[H.Allahdadi]

یادشان دردل من قلبشان منزل من
صافى آب مرا يادتو انداخت رفيق
تو دلت سبز لبت سرخ
چراغت روشن...

نگاه مرد مسافر به روی زمین افتاد:
«چه سیب‌های قشنگی!
حیات نشئه تنهایی است.»!