منم که شعر و تغزل پناهگاه من است
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
یک شبی لیلی دلش آشفته بود
اگر از عشق بپرس مرحم دلها کجاست
دلتنگم و دیدار تو درمان من است
گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم
در چشم تو دیدم غم پنهان شده‌ات را
دوستت دارم پریشان شانه می خواهی چه کار
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
