مشاعره مشاعره با اشعار فاضل نظری

[s-a-h-a-r]

رنج فراق هست و امید وصال نیست
این هست و نیست کاش که زیر و زبر شود
رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درددل کنم و دردسر شود​

ردپایی تازه از پشت صنوبر ها گذشت
چشم آهوها هراسان شد گمان کردم تویی

 

[لآجِوَرْد]

طوافم لحظه دیدار چشمان تو باطل شد
من اما همچنان در فکر دور باطلی دیگر

روسیاه محک عشق شدن نزدیک است
سکه قلب زیانی است که نفروخته ام
​

 

[s-a-h-a-r]

روسیاه محک عشق شدن نزدیک است
سکه قلب زیانی است که نفروخته ام
​

ملال آور تر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه میگیرد

 

[m.sina]

ملال آور تر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه میگیرد

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه کـــه تصویـــر تـــو را قاب گرفت
خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد
کشتی ام را شب طوفانی گرداب گرفت​

 

[s-a-h-a-r]

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه کـــه تصویـــر تـــو را قاب گرفت
خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد
کشتی ام را شب طوفانی گرداب گرفت​

تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی ست
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم

 

[لآجِوَرْد]

تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی ست
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم

موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
گیسوان تو شبیه ‌است به شب اما نه
شب که این‌قدر نباید به درازا بکشد
​

 

[m.sina]

تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی ست
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم

مزن تیـر خطا آرام بنشین و مگیـر از خـــود
تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت
همیشه رود بـــا خود میوه غلتان نخواهد داشت
به دست آور اناری را که از دست تو خواهد رفت
​

 

[s-a-h-a-r]

موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
گیسوان تو شبیه ‌است به شب اما نه
شب که این‌قدر نباید به درازا بکشد
​

دل از اعماق دریای صدف های تهی بردار
همین جا در کویر خویش مروارید پیدا کن

 

[s-a-h-a-r]

مزن تیـر خطا آرام بنشین و مگیـر از خـــود
تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت
همیشه رود بـــا خود میوه غلتان نخواهد داشت
به دست آور اناری را که از دست تو خواهد رفت
​

تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست
وگر خطاست مرا از خطا ابایی نیست

 

[m.sina]

تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست
وگر خطاست مرا از خطا ابایی نیست

تا ذره ای ز درد خودم را نشان دهم
بگذار در جدا شدن از یار جان دهم
همچون نسیم می گذرد تا به رفتنش
چون بوته زار دست برایش تکان دهم​