مشاعره مشاعره با اشعار فاضل نظری

[لآجِوَرْد]

تا ذره ای ز درد خودم را نشان دهم
بگذار در جدا شدن از یار جان دهم
همچون نسیم می گذرد تا به رفتنش
چون بوته زار دست برایش تکان دهم​

مپرس حال مرا! روزگار یارم نیست
جهنمی شده‌ام، هیچ کس کنارم نیست
(:​

 

[s-a-h-a-r]

مپرس حال مرا! روزگار یارم نیست
جهنمی شده‌ام، هیچ کس کنارم نیست
(:​

تاوان دل بریدن از آغوش روزگار
دریاست یا کویر؟ همین است زندگی

 

[m.sina]

تاوان دل بریدن از آغوش روزگار
دریاست یا کویر؟ همین است زندگی

یوسف از تعـبیر خواب مصریان دل سـرد شد،
هفتصد سال است می بارد، فراوانی بس است
نسل پشت نسل تنها امتحان پس می دهیم
دیگر انسانی نخواهد بود قربانی بس است!​

 

[s-a-h-a-r]

یوسف از تعـبیر خواب مصریان دل سـرد شد،
هفتصد سال است می بارد، فراوانی بس است
نسل پشت نسل تنها امتحان پس می دهیم
دیگر انسانی نخواهد بود قربانی بس است!​

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست
وگرنه فاصله ما هنوز یک قدم است

 

[m.sina]

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست
وگرنه فاصله ما هنوز یک قدم است

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبرو داری کــن ای زاهد! مسلمانی بس است
خلـق دل سنگ اند و من آیینه با خود می برم
بشکنیدم دوستان دشنام پنهانی بس است​

 

[s-a-h-a-r]

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبرو داری کــن ای زاهد! مسلمانی بس است
خلـق دل سنگ اند و من آیینه با خود می برم
بشکنیدم دوستان دشنام پنهانی بس است​

تو آهوی رهای دشت های سبزی اما من
پلنگ سنگی دروازه های بسته شهرم

 

[m.sina]

تو آهوی رهای دشت های سبزی اما من
پلنگ سنگی دروازه های بسته شهرم

ما رعیت ها کجـا محصول باغستان کجـا
روستای سیب های سرخ بی ارباب نیست
ای پلنـگ از کـوه بالا رفتنت بیهوده است
از کمین بیرون مزن،امشب شب مهتاب نیست​

 

[s-a-h-a-r]

ما رعیت ها کجـا محصول باغستان کجـا
روستای سیب های سرخ بی ارباب نیست
ای پلنـگ از کـوه بالا رفتنت بیهوده است
از کمین بیرون مزن،امشب شب مهتاب نیست​

تنهایی و رسوایی، بی مهری و آزار
ای عشق ببین من چه کشیدم تو چه کردی

 

[m.sina]

تنهایی و رسوایی، بی مهری و آزار
ای عشق ببین من چه کشیدم تو چه کردی

یک‌بار دگر بار سفر بستی و رفتی
تا یاد بگیرم که سفر خوی پرستوست
از کوشش بیهوده‌ی خود دست کشیدم
در بستر مرداب چه حاجت به تکاپوست​

 

[s-a-h-a-r]

یک‌بار دگر بار سفر بستی و رفتی
تا یاد بگیرم که سفر خوی پرستوست
از کوشش بیهوده‌ی خود دست کشیدم
در بستر مرداب چه حاجت به تکاپوست​

تلخ است روزگار مگر با بهانه ای
پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای
ای عشق سر بزن به دل سنگ من که گاه
روید ز سنگ فرش خیابان جوانه ای